رابطه کار گروهی با مراقبت های پرستاری از دست رفته در یک بیمارستان نظامی در شهر تهران

Abstract

زمینه و هدف: مراقبت‌های از دست رفته پرستاری یک مشکل جدی در بخش‌های مراقبتی بیمارستان است. کار گروهی نیز عنصر با اهمیتی در ایجاد ایمنی بیمار و کیفیت مراقبت مناسب است. بنابراین پژوهش حاضر به بررسی رابطه بین مراقبت‌های از دست رفته پرستاری و کار گروهی می‌پردازد. روش‌ها: جامعه مورد بررسی شامل 196 پرستار از 11 بخش مراقبتی، از قبیل بخش‌های مراقبت‌های ویژه، عمومی، توانبخشی و جراحی در یک بیمارستان نظامی در شهر تهران است. نمونه گیری به روش سرشماری صورت گرفته است. داده‌ها با استفاده از پرسشنامه‌های استاندارد مراقبت‌های پرستاری از دست رفته و کار گروهی جمع آوری گردید. یافته‌ها: میانگین کار گروهی بین پرستاران و میانگین مراقبت‌های از دست رفته پرستاری در بخش‌های مراقبت‌های ویژه، عمومی، توانبخشی و جراحی از نظر پرستاران به طور معنی‌دار متفاوت هستند (05/0 >P). نتایج حاصل از آزمون همبستگی بیانگر وجود رابطه معنی‌دار معکوس (05/0 >P) بین کار گروهی و مؤلفه‌های آن شامل اعتماد متقابل، جهت‌گیری تیم، پشتیبانی از سایر اعضای تیم، اشتراک مدل‌های ذهنی و رهبری تیم با مراقبت‌های از دست رفته پرستاری است. برآورد رگرسیون نیز با در نظر گرفتن ویژگی‌های شخصیتی پرستاران نشان می‌دهد که کار گروهی به تنهایی برابر با کل ویژگی های جمعیت شناختی مورد نظر در کارکنان با نسبت 6/12 درصد از مراقبت‌های از دست رفته پرستاری را توضیح می‌دهد و با افزایش کار گروهی بین پرستاران میزان مراقبت‌های از دست رفته پرستاری کاهش می‌یابد. نتیجه‌گیری: بر اساس نتایج پژوهش حاضر می‌توان نتیجه گرفت که بخش‌های مراقبتی نیاز به سرمایه‌گذاری در روش‌های افزایش کار گروهی بین پرستاران دارد. به طوری که زمانی که کار گروهی بیشتر است، مراقبت از دست رفته پرستاری کمتری گزارش شده است.