اثربخشی درمان مبتنی بر بهبود کیفیت زندگی بر بهزیستی ذهنی، تاب‌آوری و رضایت زناشویی همسران جانبازان

Abstract

زمینه و هدف: اثرات آسیب­ها و فشارهای روانی ناشی از جنگ روی خانواده و به ویژه همسران افراد آسیب دیده، پس از جنگ ادامه می­ یابد. هدف مطالعه­ حاضر بررسی اثربخشی درمان مبتنی بر بهبود کیفیت زندگی بر تاب­آوری، بهزیستی ذهنی و رضایت زناشویی همسران جانبازان بود. روش­ها: مطالعه حاضر نیمه­ آزمایشی با طرح پیش­آزمون– پس­آزمون با گروه گواه بود. جامعه آماری مورد بررسی شامل همه همسران جانبازان تحت پوشش بنیاد شهید و امور ایثارگران شهر خرم­ آباد در سال 1397 بود که به شیوه نمونه­ گیری در دسترس تعداد 30 نفر بررسی شدند و به صورت تصادفی در دو گروه آزمایش و گواه جایگزین شدند (گروه آزمایش 15 نفر و گروه گواه 15 نفر). هر دو گروه پرسشنامه­ های تاب­آوری Connor-Davidson، بهزیستی ذهنی Keiers and Makiramo و رضایت زناشویی Enrique را در مرحله پیش ­آزمون تکمیل نمودند. درمان مبتنی بر بهبود کیفیت زندگی به مدت 8 جلسه و هر جلسه 1 ساعت به مدت 2 ماه برای گروه آزمایش اجرا­­­­­­ شد، در حالی که گروه گواه هیچ درمانی دریافت نکرد. در پایان ماه دوم، پس ­آزمون با تکمیل نمودن مجدد پرسشنامه ها توسط هر دو گروه، انجام شد. یافته ­ها: دو گروه از نظر سن و تحصیلات همسان بودند. درمان مبتنی بر بهبود کیفیت زندگی، در گروه آزمایش تاثیر معنی داری در افزایش میزان تاب­آوری (33/88 =F)، بهزیستی ذهنی (45/109 =F) و رضایت زناشویی (52/22 =F) نسبت به گروه گواه داشت (p<0/001). نتیجه­ گیری: می­توان برای افزایش تاب­آوری، بهزیستی ذهنی و رضایت زناشویی همسران جانبازان از درمان مبتنی بر بهبود کیفیت زندگی استفاده نمود. بنابراین، پیشنهاد می شود از این شیوه درمانی در کلینیک­های تخصصی و مراکز خدمات روان­شناختی به منظور حل مشکلات روان­شناختی همسران جانبازان و کمک به آن­ها در سازگاری بهتر با مشکلات روزمره استفاده شود.