تاثیر دو روش تمرین درمانی بر کمردرد مزمن پرسنل نظامی

Abstract

اهداف: کمردرد مزمن غیراختصاصی یکی از شایع‌ترین علل غیبت کاری می‌باشد. ورزش‌درمانی، یکی از مهم‌ترین درمان‌های توصیه‌شده به این بیماران است. هدف از این مطالعه، مقایسه تأثیر دو روش تمرینی متداول و پیلاتس بر کاهش درد و بهبود عملکرد کمردرد مزمن غیراختصاصی زنان شاغل می‌باشد.

روش‌ها: در این مطالعه کارآزمایی بالینی 45 زن شاغل مبتلا به کمردرد مزمن غیراختصاصی از طریق نمونه‌گیری در دسترس انتخاب و به صورت تصادفی در یکی از سه گروه: گروه متداول (15 نفر)، گروه پیلاتس (15 نفر) و گروه کنترل (15 نفر)؛ تقسیم بندی شدند. طول مدت درمان برای دو گروه تجربی 8 هفته بود. میزان درد و ناتوانی به ترتیب به وسیله شاخص بصری درد(VAS) و پرسش‌نامه ناتوانی عملکردی (Oswestry) ارزیابی شد. یافته‌ها با استفاده از آزمون تی همبسته و واریانس یک طرفه مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت(05/0>p).

یافته‌ها: بعد از درمان، میانگین درد و ناتوانی در گروه‌های تجربی کاهش یافت (001/0 >p). در آنالیز اطلاعات بین دو گروه تمرینی، تفاوت معنی‌داری در کاهش شدت درد و ناتوانی مشاهده شد (05/0p=). درحالی‌که در گروه کنترل هیچ تغییر معنی‌داری در دو متغیر دیده نشد (05/0p >).

نتیجه‌گیری: با توجه به یافته‌های این مطالعه، تمرینات پیلاتس نسبت به تمرینات متداول در کاهش شدت درد و ناتوانی مؤثرتر واقع شد و می‌تواند به‌عنوان یک برنامه مکمل بسیار مفید باشد.