اثر حفاظتی گوانوزین در مقابل اثر سمی دیازینون بر آستانه تحریک الکتریکی آمیگدال و اکتساب کیندلینگ در موش های صحرایی نر

Abstract

اهداف. با توجه به اثر صرع‌­زایی دیازینون و مصرف وسیع آن، پیشگیری و مقابله با این آثار اجتناب­‌ناپذیر است. این مطالعه با هدف بررسی اثر حفاظتی گوانوزین در مقابل اثر سمی دیازینون بر آستانه تحریک الکتریکی و اکتساب کیندلینگ کامل در موش‌­های صحرایی نر انجام شد. روش‌­ها. ابتدا موش­‌های صحرایی نر از نژاد ویستار (350-250 گرم) تحت استرئوتاکسی قرار گرفتند و یک الکترود سه قطبی در قاعده جانبی آمیگدال و دو الکترود تک قطبی در سطح جمجمه آنها نصب شد. پس از بهبود، به­‌مدت 10 روز، آستانه تحریک الکتریکی تعیین گردید. سپس حیوانات به‌­طور روزانه روغن زیتون (گروه کنترل)، گوانوزین خوراکی (mg/kg5/0)، دیازینون (mg/kg30) یا هر دو را دریافت نمودند. به‌­طور روزانه، آستانه تحریک، میزان تخلیه‌­های متعاقب (ADD) و تعداد تحریکات لازم برای نیل به کیندلینگ کامل ثبت شد. یافته‌­ها. آستانه تحریک الکتریکی نسبت به گروه کنترل به‌­طور معنی­‌داری پس از 30 دقیقه توسط دیازینون کاهش و با گوانوزین افزایش یافت. پیش­‌درمانی با گوانوزین تا حدودی و نیز پس­‌درمانی، کاهش آستانه تحریک ناشی از دیازینون را به‌­طور کامل مهار نمود. دیازینون سبب افزایش معنی­‌دار ADD ثبت‌­شده روزانه و نیز ADD تجمعی شد و درمان قبل یا بعد با گوانوزین، آن را مهار کرد. همچنین، تعداد تحریکات لازم برای نیل به کیندلینگ کامل توسط دیازینون کاهش یافت که گوانوزین نه­‌تنها سبب مهار آن شد، بلکه خود به­‌تنهایی نیز آن را افزایش داد. نتیجه­‌گیری. احتمالاً گوانوزین به‌­تنهایی نیز اثر ضدصرع دارد و می­‌تواند اثر محافظتی مناسبی در مقابل آثار تشنج‌­زای دیازینون ایجاد نماید.