بررسی میزان عود بروســلوز و کارآیی رژیم‌های درمانی مختلف در بیماران بستری‌شده در بیمارستان‌های شهر همدان

Abstract

بروسلوز بیماری مشترک انسان و دام (زئونوز) است، که در بسیاری از نقاط دنیا مشاهده می‌شود. عامل بیماری یک ارگانیسم داخل سلولی به‌نام بروسلا می‌باشد که قادر است ارگان‌های مختلف بدن را مورد حمله قرار دهد و سبب تظاهرات بالینی وسیع گردد. درمان بروسلوز ‌بایستی به‌طور مؤثر بتواند بیماری را کنترل نموده، از عوارض بعدی و عود آن جلوگیری نماید. با توجه به‌داخل سلولی‌بودن، ارگانیسم عامل بیماری، گاهی از تأثیر دارو مخفی‌مانده و پس از مدتی سبب بروز مجدد علایم بالینی در فرد می‌گردند. در مطالعه حاضر کارآیی رژیم‌های درمانی مختلف در توانایی حذف عفونت و جلوگیری از عود مجدد بیماری مورد مقایسه قرار گرفت. در این تحقیق که سه سال به‌طول انجامید، کلیه بیماران بستری‌شده در بیمارستان‌های آموزشی شهر همدان که مبتلا به بروسلوز بوده‌اند مورد مطالعه قرار گرفته و عود مجدد بیماری در آنان بررسی شد. تشخیص بروسلوز در بیمارانی که وارد مطالعه شدند بر پایه بروز مجدد علایم بیماری پس از چند هفته تا دو سال بعد از بهبودی اولیه و همچنین وجود نتایج مثبت آزمایشگاهی بوده است. از مجموع 542 بیمار مبتلا به بروسلوز تنها 36 مورد عود بیماری مشاهده شد که حدود 64/6% جمعیت بیماران می‌باشد. رژیم‌های درمانی سه دارویی در 22 بیمار تجویز شده بود که تنها در 1 مورد (54/4%) عود بیماری مشاهده گردید. در 38/95% بیماران مورد بررسی از رژیم‌های دو دارویی استفاده گردید. نتایج نشان داد، رژیم درمانی استرپتومایسین - داکسی سیکلین با بیشترین میزان موارد عود بیماری همراه است (33/8%) و رژیم درمانی ریفامپین و کوتریموکسازول موفق‌تر از سایر روش‌های دو دارویی است. به‌طوری‌که تنها در 78/4% موارد عود بیماری مشاهده می‌گردد. این تحقیق نمایان‌گر آن است که نه تنها میزان کلی عود در مقایسه با سایر گزارشات ارایه ‌شده قابل قبول بوده بلکه روش درمانی ریفامپین - کوتریموکسازول تقریباً موفق‌تر از بقیه می‌باشد و رژیم‌های سه دارویی در مقایسه با این روش در جلوگیری از بروز مجدد بروسلوز در بیماران از مزیت محسوسی برخوردار نیست.