بررسی فراوانی عفونتهای قارچی سطحی در نیروهای نظامی منطقه مرزی تایباد

Abstract

اهداف. نیروهای نظامی به دلیل شرایط خاص شغلی ممکن است بیش از دیگر طبقات در معرض ابتلا به عفونتهای قارچی قرار گیرند. بررسی وضعیت عفونتهای قارچی در نظامیان شهرها و مناطق مختلف می‌تواند یکی از شاخصهای ارزیابی وضعیت بهداشتی آن جوامع و مقایسه آنها با یکدیگر باشد. هدف از این مطالعه، تعیین درصد فراوانی عفونتهای قارچی سطحی در نیروهای نظامی مستقر در شهر تایباد، در مرز ایران و افغانستان و مقایسه آن با نتایج به دست آمده از مطالعات انجام شده در سایر شهرهای کشور، به منظور ارزیابی خطری که این جمعیت را تهدید می‌کند، بوده است. روش ها. نیروهای نظامی مستقر در شهر تایباد در دو نوبت (زمستان 1384 و تابستان 1385) از نظر ابتلا به عفونتهای قارچی سطحی مورد معاینه قرار گرفتند و از ضایعات مشکوک موجود در سطح بدن آنها نمونه‌گیری شد. آزمایش میکروسکوپی و کشت نمونه‌ها با روشهای مرسوم قارچ‌شناسی انجام شد و یافته‌های کلینیکی و آزمایشگاهی به همراه اطلاعات فردی استخراج شده از پرسشنامه مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. یافته ها. مجموع فراوانی عفونتهای قارچی سطحی در جمعیت مورد مطالعه در طول انجام این بررسی 6/6 درصد برآورد شد. در نوبت اول (زمستان) 14 درصد از افراد در معاینه کلینیکی دارای ضایعات مشکوک به عفونت قارچی بودند که آزمایشهای قارچ شناسی وجود بیماری در 4/21 درصد از آنان را تأیید کرد. در نوبت دوم (تابستان) 7/10 درصد افراد ضایعه مشکوک داشتند که وجود بیماری در 3/33 درصد از آنها تأیید شد. پیتروسپوروزیس و تینه‌آ ورسیکالر به ترتیب با شیوع 2 درصد و 1 درصد در زمستان و تینه‌آ ورسیکالر با شیوع 6/3 درصد در تابستان تنها بیماریهای قارچی شایع در جمعیت مورد مطالعه بودند و سایر عفونتهای قارچی سطحی در این افراد یافت نشد. نتیجه گیری. فراوانی عفونتهای قارچی سطحی در نیروهای نظامی منطقه تایباد، کمتر از حد انتظار بود و با نتایج به دست آمده از مطالعات مشابه انجام شده در سایر نقاط کشور مانند بررسی بر روی ماهیگیران بوشهر، مراجعین به آزمایشگاه دانشگاه کردستان و زندانیان گیلان و کرمانشاه تفاوت قابل توجهی نداشت. اگرچه انجام مطالعه‌ای که همه گروه‌های جامعه را در برگیرد ممکن است نتایج متفاوتی به دست دهد.