بررسی میزان انگیزش شغلی حرفه کاردرمانی بر اساس شاخص بالقوه انگیزش در بین کاردرمانگران استان فارس در سال 1390

Abstract

زمینه و هدف: کاردرمانی بعنوان یک رشته کلی­نگر، تمامی ابعاد یک بیماری را در نظر گرفته و با ارائه تکنیک­های درمانی مناسب، بیمار را به سوی فعالیت روزانه مستقل، سوق می­دهد. با توجه به اهمیت این حرفه در بخش سلامت لازم است برنامه­ریزان شغلی و تحصیلی، عوامل ذاتی تاثیر گذار بر انگیزه کاردرمانگران را مورد بررسی قرار دهند. هدف از این پژوهش تعیین انگیزش شغلی بر اساس شاخص بالقوه انگیزش در بین کاردرمانگران استان فارس بود تا از این منظر، ابعاد شغلی و نهایتاً توان انگیزشی حرفه کاردرمانی در بین نمونه در دسترس مورد بررسی قرار گیرد. روش بررسی: پژوهش حاضر از نوع مقطعی در سال 1390 انجام گرفته است. جامعه آماری شامل تمام کاردرمانگران استان فارس می­باشد(41 نفر). ابزار جمع آوری اطلاعات، پرسشنامه معتبر ویژگی­های شغل(:JCM Job Characteristics Model) جان واگنر می­باشد. آزمون ضریب همبستگی پیرسون از روش­های آماری بکار رفته با استفاده از نرم افزار SPSS می­باشد. برای اندازه گیری پایایی از روش محاسبه­ی آلفای کرونباخ و برای تعیین روایی پرسشنامه از روایی محتوا استفاده شد. یافته­ ها: بین متغیرهای دموگرافیک و توان انگیزشی رابطه معنی­داری وجود نداشت(05/0 نتیجه­ گیری: در این مطالعه توان انگیزشی حرفه کاردرمانی پایین بدست آمد. بر اساس شاخص انگیزش، ساختار شغلی حرفه کاردرمانی در نمونه مورد مطالعه، امکان انگیزش درونی را برای شاغلین فراهم نمی کند.