نمایش مختصر رکورد

اثر درمان اعمال محدودیت حرکتی تغییر یافته بر روی کیفیت و مقدار حرکت اندام فوقانی بیماران همی پلژیک مزمن در مقایسه با درمان رایج فیزیوتراپی

dc.contributor.authorاوتادی, خدیجهfa_IR
dc.contributor.authorهادیان, محمدرضاfa_IR
dc.contributor.authorعلیایی, غلامرضاfa_IR
dc.contributor.authorرسولیان, بهرامfa_IR
dc.contributor.authorامام دوست, سعیدfa_IR
dc.contributor.authorباریکانی, الههfa_IR
dc.contributor.authorتربتیان, عصمتfa_IR
dc.contributor.authorقاسمی, اصغرfa_IR
dc.date.accessioned1399-08-22T04:02:20Zfa_IR
dc.date.accessioned2020-11-12T04:02:20Z
dc.date.available1399-08-22T04:02:20Zfa_IR
dc.date.available2020-11-12T04:02:20Z
dc.date.issued2012-10-01en_US
dc.date.issued1391-07-10fa_IR
dc.identifier.citationاوتادی, خدیجه, هادیان, محمدرضا, علیایی, غلامرضا, رسولیان, بهرام, امام دوست, سعید, باریکانی, الهه, تربتیان, عصمت, قاسمی, اصغر. (1391). اثر درمان اعمال محدودیت حرکتی تغییر یافته بر روی کیفیت و مقدار حرکت اندام فوقانی بیماران همی پلژیک مزمن در مقایسه با درمان رایج فیزیوتراپی. توانبخشی نوین, 6(1), 12-16.fa_IR
dc.identifier.issn2008-2576
dc.identifier.issn2008-2584
dc.identifier.urihttp://mrj.tums.ac.ir/article-1-42-fa.html
dc.identifier.urihttps://iranjournals.nlai.ir/handle/123456789/520166
dc.description.abstractزمینه و هدف: درمان اعمال محدودیت حرکتی روش جدیدی در درمان بیماران همی­پلژی مزمن می­باشد. هدف از مطالعه حاضر تعیین تغییر کیفیت و مقدار حرکت (توسط آزمون  شاخص عملکرد حرکتی) در بیماران همی پلژیک مزمن بعد از  اعمال محدودیت درمانی تغییر یافته در مقایسه با درمانهای رایج فیزیوتراپی می­باشد. روش بررسی: 10 بیمار به طور تصادفی ساده در دوگروه درمانی (اعمال محدودیت حرکتی تغییر یافته و یا گروه درمان فیزیوتراپی رایج) قرار گرفتند. 5 بیمار در اندام مبتلا برای 2 ساعت در روز؛ 3 بار در هفته به مدت 2 ماه، تمرین درمانی دریافت کردند. این بیماران 5 ساعت در روز هم به منظور استفاده حداکثری از اندام مبتلا در اندام سالم  اسپلینت دست - بازو می­پوشیدند (گروه اعمال محدودیت حرکتی). 5 بیمار هم در گروه درمان­های رایج فیزیوتراپی, تمریناتی مشابه با گروه دیگر از نظر شدت و  2 ساعت در روز , یک روز در میان به مدت 2 ماه دریافت کردند. قبل وپس از 2 ماه درمان، کیفیت و مقدار حرکت بر اساس شاخص فعالیت حرکتی تعیین شد. یافته­ ها: آزمون ویلکاکسون نشان داد که بیماران در هر دو گروه درمانی بهبودی در کیفیت و مقدار حرکات پس از درمان نشان می­دهند.  مقایسه بین دو گروه توسط آزمون من- ویتنی مشخص کرد که گروه درمانی اعمال محدویت نسبت به گروه درمان رایج فیزیوتراپی بهبودی بیشتری (02/0P=) نشان می­دهد. نتیجه­ گیری: اگرچه درمان اعمال محدودیت حرکتی تغییر یافته نسبت به درمان های رایج در بهبود کمیت و کیفیت حرکات موثرتر است. اما درمان رایج فیزیوتراپی هم در صورتی که به شکل فعال انجام گیرد در بهبودی این پارامترها موثر می­باشد.fa_IR
dc.languageفارسی
dc.language.isofa_IR
dc.relation.ispartofتوانبخشی نوینfa_IR
dc.relation.ispartofModern Rehabilitationen_US
dc.subjectسکته مغزیfa_IR
dc.subjectاعمال محدودیت حرکتیfa_IR
dc.subjectشاخص فعالیت حرکتfa_IR
dc.subjectهمی پلژیfa_IR
dc.subjectفیزیوتراپیfa_IR
dc.subjectعمومىfa_IR
dc.titleاثر درمان اعمال محدودیت حرکتی تغییر یافته بر روی کیفیت و مقدار حرکت اندام فوقانی بیماران همی پلژیک مزمن در مقایسه با درمان رایج فیزیوتراپیfa_IR
dc.typeTexten_US
dc.typeپژوهشيfa_IR
dc.citation.volume6
dc.citation.issue1
dc.citation.spage12
dc.citation.epage16


فایل‌های این مورد

فایل‌هااندازهقالبمشاهده

فایلی با این مورد مرتبط نشده است.

این مورد در مجموعه‌های زیر وجود دارد:

نمایش مختصر رکورد