بررسی ارتباط مکانیسم‌های دفاعی و خودکارآمدی بیماران ایسکمیک قلبی مراجعه‌کننده به بیمارستان فیض شهر اصفهان در سال 1396

Abstract

مقدمه: یکی از عوامل مهم تغییرات رفتاری در بیماران مزمن، به‌ویژه بیماران قلبی، افزایش خودکارآمدی آنهاست. پژوهش حاضر با هدف تعیین رابطه مکانیسم‌های دفاعی و خودکارآمدی در بیماران ایسکمیک قلبی مراجعه‌کننده به بیمارستان فیض شهر اصفهان در سال ۱۳۹۶ انجام شده است. روش کار: مطالعه حاضر توصیفی-هم‌بستگی و از نوع مقطعی است که جامعه آماری آن را بیماران ایسکمیک قلبی مراجعه‌کننده به بیمارستان فیض اصفهان در نیمه دوم سال ۱۳۹۶ تشکیل داده‌اند. براساس نمونه‌گیری در دسترس، ۱۵۰ بیمار واجد شرایط وارد مطالعه شدند. به‌منظور جمع‌آوری داده‌ها از پرسشنامه‌های مشخصات دموگرافیک بیماران، سبک‌های دفاعی (DSQ-۴۰) و خودکارآمدی بیماران قلبی سالیوان استفاده شد. داده‌ها نیز به کمک نرم‌افزار آماری SPSS نسخه ۱۹ و آزمون‌های آماری اسمیرنوف- کولموگروف، t مستقل و هم‌بستگی پیرسون تجزیه و تحلیل شدند. یافته‌ها: براساس نتایج، ۵۳/۳ درصد بیماران مرد و ۷۶ درصدشان متأهل بودند. ۳۲ درصد نیز تحصیلات زیر دیپلم داشتند. یافته‌ها میزان مکانیسم‌های دفاعی را با میانگین ۲۸/۴۵ ± ۱۹۳/۰۷و خودکارآمدی آنها را با میانگین در سطح متوسط نشان می‌دهد. با توجه به ضریب هم‌بستگی پیرسون، میان مکانیسم‌های دفاعی رشدیافته بیماران با خودکارآمدی هم‌بستگی مثبت و معنی‌داری وجود دارد (۲۰/۰=P= ۰/۰۱۳ ، r).

نتیجه‌گیری: براساس پژوهش حاضر، میان استفاده از مکانیسم‌های دفاعی رشدیافته با میزان خودکارآمدی بیماران ایسکمیک قلبی رابطه مثبت و معنی‌داری وجود دارد؛ یعنی با افزایش استفاده از مکانیسم‌های دفاعی رشدیافته، میزان خودکارآمدی آنها ارتقا می‌یابد؛ بنابراین آموزش و تقویت مکانیسم‌های رشدیافته و کاهش مکانیسم‌های رشدنیافته و روان‌آزرده از سوی پرستاران پیشنهاد می‌شود.