ارتباط عدالت سازمانی با درهم‌بافتگی شغلی پرستاران در بیمارستان‌های آموزشی

Abstract

مقدمه: کمبود شدید پرستار و ترک شغل آنها، پژوهشگران را بر شناخت عوامل مؤثر بر حفظ پرستاران و روابط میان این عوامل متمرکز کرده است؛ از این‌رو هدف مطالعه حاضر تعیین ارتباط عدالت سازمانی با درهم‌بافتگی شغلی پرستاران در بیمارستان‌های آموزشی است. روش کار: در مطالعه توصیفی-تحلیلی حاضر، داده‌ها از ۲۱۵ پرستار در دو بیمارستان آموزشی شهر بیرجند جمع‌آوری شد که به‌صورت نمونه‌گیری تصادفی طبقه‌بندی‌شده انتخاب شده بودند. به‌منظور سنجش متغیرهای مطالعه از مقیاس کلی درهم‌بافتگی شغلی Crossley و همکاران و مقیاس عدالت سازمانی Niehoff و Moorman استفاده شد. تجزیه و تحلیل داده‌ها نیز به کمک نرم‌افزار آماری SPSS نسخه ۱۶ و آزمون‌های آماری t ‌مستقل، آنالیز واریانس یک‌طرفه، آزمون تعقیبی توکی، آزمون ضریب هم‌بستگی پیرسون و تحلیل رگرسیون چندگانه در سطح معنی‌داری کمتر از ۰/۰۵ صورت گرفت. یافته‌ها: براساس نتایج، سطح درهم‌بافتگی شغلی پرستاران بیشتر از متوسط بود (۱/۰۷±۳/۰۵) و مردان درهم‌بافتگی بیشتری از زنان داشتند (۰/۰۰۱>P). در مطالعه حاضر از ابعاد عدالت سازمانی، بعد عدالت تعاملی نشان‌دهنده بالاترین هم‌بستگی با درهم‌بافتگی شغلی است. براساس تحلیل رگرسیون چندگانه، ابعاد عدالت تعاملی و عدالت توزیعی ۳۴/۶ درصد از تغییرات درهم‌بافتگی شغلی را پیشگویی می‌کنند (۰/۰۰۱>P و ۳۷/۲۰=F). همچنین عدالت تعاملی پیشگو‌کننده بهتری از عدالت توزیعی برای درهم‌بافتگی شغلی است. نتیجه‌گیری: با توجه به نتایج، اجرای برنامه‌هایی برای بهبود درهم‌بافتگی شغلی پرستاران، به‌ویژه پرستاران زن با افزایش عدالت سازمانی درک‌شده به‌خصوص ابعاد عدالت تعاملی و توزیعی ضروری است.