بررسی میزان صلاحیت فرهنگی در پرستاران بالینی: یک مطالعۀ توصیفی

Abstract

مقدمه: صلاحیت فرهنگی به‌معنای آن است که یک فرد یا یک سازمان بتواند به‌طور مؤثر در بستری از باورهای فرهنگی، رفتارها و نیازهای مشتریان و جامعه کار کند. باتوجه‌به ضرورت وجود این ویژگی در پرستاران، مطالعۀ حاضر با هدف بررسی میزان صلاحیت فرهنگی در پرستاران شاغل انجام شد. روش کار: این مطالعۀ توصیفی روی ۲۳۰ نفر از پرستاران شاغل در بیمارستان‌های آموزشی و خصوصی اهواز و اصفهان انجام شد. روش نمونه‌گیری، تصادفی و با در نظر گرفتن معیارهای ورود بود. ابزار جمع‌آوری اطلاعات، پرسش‌نامۀ سنجش صلاحیت فرهنگی محقِق‌ساخته بود. داده‌ها با نرم‌افزار SPSS نسخۀ ۲۲ و آزمون‌های توصیفی و استنباطی (تی‌مستقل، آنالیز واریانس، و آزمون توکی) تحلیل شدند. یافته‌ها: ۸/۶۷ درصد از شرکت‌کنندگان خانم بودند و ۶/۹۲ درصد مدرک کارشناسی داشتند. میانگین سابقۀ کار ۱۰ سال بود و ۱/۶۹ درصد از پرستاران تجربۀ کار با فرهنگ‌های مختلف را ذکر کردند. میانگین نمرۀ صلاحیت فرهنگی پرستاران در سطح متوسط (۵۸/۱۱ ± ۸/۱۰۴) ارزیابی شد. همچنین، نتایج نشان داد میانگین نمرۀ صلاحیت فرهنگی در بُعد انعطاف‌پذیری بالاترین (۴۶/۳ ± ۴۶/۲۴) و در بُعد تمایل فرهنگی پایین‌ترین (۹۰/۳ ± ۷۳/۱۰) سطح را داشت. نتیجه‌گیری: باتوجه‌به گسترش تنوع فرهنگی بیماران در کشور ایران، سطح متوسط صلاحیت فرهنگی پرستاران در این مطالعه بیانگر لزوم افزایش توجه و برنامه‌ریزی مدیران پرستاری در جهت ارتقای صلاحیت فرهنگی پرستاران، ضمن خدمت است.