مقایسه اثرات درمانی سیلیمارین و نانوسیلیمارین بر مسمومیت کبدی القاء شده با نانوذرات دی اکسید تیتانیوم

Abstract

مقدمه: مطالعات اخیر نشان داده‌اند که نانوذرات دی اکسید تیتانیوم برای انسان سمی هستند. سیلیمارین به عنوان داروی محافظ کبدی شناخته شده است. در این مطالعه از روش ته‌نشینی نانو برای تولید نانوکریستال به منظور بهبود حلالیت سیلیمارین استفاده شد. هدف این مطالعه تعیین نقش حفاظتی سیلیمارین و نانوکریستال آن در درمان آسیب کبدی ناشی از نانوذرات دی اکسید تیتانیوم در موش است.

روش کار: در این مطالعه تجربی، موش‌های صحرایی به پنج گروه کنترل، شم، مسموم شده (تجویز خوراکی نانو دی اکسید تیتانیوم با دوز 150 میلی‌گرم بر کیلوگرم به مدت سه هفته) وگروه‌های مسموم درمان شده با سیلیمارین و نانو سیلیمارین (تجویز خوراکی با دوز 100 میلی‌گرم بر کیلوگرم به مدت سه هفته پس از تجویز نانو نانوذرات دی اکسید تیتانیوم) تقسیم شدند. در پایان، فعالیت آنزیم‌های آسپارتات آمینوترانسفراز (AST)، آلانین آمینو ترانسفراز (ALT) وآلکالین فسفاتاز (ALP) سرمی و تغییرات هیستولوژیکی کبدی مورد بررسی قرار گرفت.

یافته‌ها: مصرف خوراکی نانوذرات دی اکسید تیتانیوم منجر به افزایش معنی‌دار فعالیت آنزیم‌های AST، ALT و ALP (01/0 > P) و (001/0 > P) سرمی و قطر هسته هپاتوسیت‌ها گردید (05/0 > P). سیلیمارین و نانوکریستال آن سطوح افزایش یافته آنزیم‌های کبدی ناشی از مصرف نانوذرات دی اکسید تیتانیوم را کاهش داده و همچنین قطر هسته هپاتوسیت‌های موش‌های مسموم شده را کاهش دادند (001/0 > P).

نتیجه گیری: یافته‌های حاصل از این مطالعه نشان داد که سیلیمارین و نانوکریستال آن احتمالاً به دلیل خاصیت آنتی‌اکسیدانی، سبب حفاظت کبدی در برابر آسیب ناشی از مصرف نانو ذره اکسید تیتانیوم می‌گردد.