مقایسه مدت زمان جوش خوردن در شکستگی های تنه استخوان ران با استفاده از دو روش پیچ و پلاک و میله داخل استخوانی فیکس شونده

Abstract

مقدمه و هدف : شکستگی استخوان ران یکی از شایعترین شکستگی هایی است که یک ارتوپد با آن مواجه می شود و بعلت اینکه بزرگترین استخوان تحمل کننده وزن می باشد، شکستگی آن همراه با ناتوانی شدید و طولانی مدت می باشد . در سالهای اخیر استفاده از روش میله داخل استخوانی فیکس شونده (closed interlocking intramedullary nail) روش انتخابی درمان این نوع شکستگی ها می باشد که باعث کاهش عوارض و مدت زمان ناتوانی می شود . تاکنون مطالعه ای در کشور ما جهت مقایسه این روش با روش متداول پیچ و پلاک صورت نگرفته است. به همین منظور این مطالعه با هدف بررسی و مقایسه مدت زمان لازم جهت جوش خوردن با استفاده از این دو روش درمانی انجام گرفت.

روش کار : این مطالعه یک کارآزمایی بالینی است که در آن 48 بیمار بصورت تصادفی در دو گروه درمانی 24 نفری قرار گرفتند و تحت درمان با دو روش جااندازی باز و ثابت کردن با پیچ و پلاک و جا اندازی بسته و ثابت کردن با میله داخل استخوانی فیکس شونده قرار گرفتند. برای مدت یکسال از نظر مدت زمان لازم جهت جوش خوردن پی گیری شدند. اطلاعات بدست آمده با آزمونهای آماری تی تست و مجذور کای مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت.

نتایج : یافته های بدست آمده در پایان مطالعه بصورت کاهش مدت زمان جوش خوردن در روش میله فیکس شونده (14.4 هفته) نسبت به روش پیچ و پلاک ( 19.6 هفته) مشخص گردید (p< 0.001) . در شکستگی های باز مدت زمان جوش خوردن بطور مشخص افزایش نشان داد ( P< 0.02) . همچنین بروز عفونت وجوش نخوردن در گروه پیچ و پلاک بیشتر بود.

نتیجه نهائی : استفاده از روش میله داخل استخوانی فیکس شونده بعلت کاهش زمان جوش خوردن و ناتوانی و برگشت سریعتر بیمار به زندگی فعال قویاً توصیه می گردد. فراهم آوردن امکانات و تجهیزات مناسب این روش جراحی در تمام مراکزی که اعمال جراحی ارتوپدی در آن انجام می شود کم هزینه تر و مقرون به صرفه تر است.