بررسی رابطه هموسیستئین پلاسما با استروک مغزی

Abstract

مقدمه و هدف : سکته مغزی سومین علت شایع مرگ و میر در دنیا است و همچنین بزرگترین علت ناتوانی های طولانی مدت است. مهمترین راهکار برای تقلیل دادن این بیماری روش جلوگیری است که این مسئله به شناسائی و کنترل همه علت ها و ریسک فاکتورهای اصلاح پذیر بستگی دارد. از ریسک فاکتورهای نوظهور که برای سکته مغزی قابل پیشگیری و شاید یک علت برای این بیماری باشد هموسیستئین پلاسما است. در این مطالعه فرض شده است که افزایش هموسیستئین پلاسما یک ریسک فاکتور برای همه زیرگروههای استروک می باشد که اترواسکلروز در آن می تواند نقش اولیه داشته باشد.

روش کار : این مطالعه از نوع موردی ـ شاهدی است ، شامل 58 بیمار (33 مرد و 25 زن) که با استروک به یکی از بیمارستانهای دانشگاهی در همدان مراجعه کرده اند و گروه کنترل شامل103 نفر (60 مرد و 53 زن) با متوسط سنی 50 سال که قبلاً سکته مغزی نکرده بودند. از هر دو گروه تاریخچه بر مبنای حذف نمودن ریسک فاکتورهای اصلاح پذیر عروقی و همچنین عوامل تأثیرگذار بر غلظت Hcys پلاسما تهیه و سپس نمونه خونهای ناشتا برای بررسی سطح هموسیستئین پلاسما مورد آنالیز قرار گرفت.

نتایج : با مقایسه گروه کنترل ، بیماران مبتلا به سکته مغزی نوع ایسکمیک (44 نفر) و نوع خونریزی مغزی (14 نفر) سطح توتال هموسیستئین پلاسما بالاتر و این نسبت بیشتر از 11 میکرومول در لیتر بدست آمد که معنی دار بود.

نتیجه نهائی : یک ارتباط معنی دار بین افزایش هموسیستئین پلاسما و همه زیرگروههای سکته مغزی وجود دارد.