مقایسه یافته‌های سونوگرافی سندرم تونل کارپ، قبل و بعد از تزریق کورتیکوستروئید

Abstract

سابقه و هدف: ﺳﻨﺪرم ﺗﻮﻧﻞ ﮐﺎرپ ﺷﺎیﻊ‌ﺗﺮیﻦ ﻧﻮروﭘﺎﺗﯽ ﻣﺤﯿﻄﯽ به دلیل به دام افتادن ﻋﺼﺐ اﺳـﺖ. ﺗﺸﺨﻴﺺ این سندرم ﺑﺮاﺳﺎس ﻋﻼﺋﻢ ﺑﺎﻟﻴﻨﻲ و تأیید آن با استفاده از مطالعات الکترودیاگنوستیک صورت می‌گیرد. اولتراسونوگرافی یک روش بی‌خطر، در دسترس برای پیگیری بیماران و ارزشمند می‌باشد. در این راستا، مطالعه حاضر با هدف بررسی یافته‌های سونوگرافیک قبل و بعد از تزریق کورتیکوستروئید انجام شد. مواد و روش‌‌ها: در مطالعه مداخله‌ای حاضر، 45 بیمار با علائم سندرم تونل کارپ و مطالعات الکترودیاگنوستیک مثبت که حاکی از درجه متوسط بیماری بود، در طول سال 1396 به درمانگاه ارتوپدی بیمارستان بعثت همدان مراجعه کرده و به روش نمونه‌گیری آسان انتخاب شدند. سونوگرافی مچ دست انجام شد و پس از تزریق کورتیکوستروئید و گذشت دو ماه مجدداً مورد سونوگرافی قرار گرفتند. شاخص‌های سونوگرافی قبل و بعد از تزریق مقایسه گردید. یافته‌ها: 80 درصد از بیماران زن و 20 درصد مرد بودند. میانگین سنی بیماران 47.9±11.6 سال با دامنه 22 تا 72 سال بود. 20 درصد از افراد چپ دست بودند. دست درگیر بیشتر افراد شرکت‌کننده (70 درصد) راست بود. براساس نتایج ضخامت عصب مدین (P=0.95)‌، ضخامت رتیناکولوم (001/0P=) و سطح مقطع عصب (001/0P=) در پایان مطالعه کاهش یافت. با استفاده از مقیاس DASH نشان داده شد که علائم بالینی بیماران کاهش معناداری (001/0P=) در پایان مطالعه داشته است. نتیجه‌گیری: کورتیکوستروئید در بیماران مبتلا به این سندرم با شدت متوسط موجب بهبود علائم بالینی می‌شود که این بهبودی با کاهش ضخامت عصب مدین، فلکسور رتیناکولوم و سطح مقطع عصب همراه است.