نمایش مختصر رکورد

dc.contributor.authorدلگشایی, فرزانهfa_IR
dc.contributor.authorخاکزاد, محمدرضاfa_IR
dc.contributor.authorغفارزادگان, کامرانfa_IR
dc.contributor.authorیوسفی, جمشیدfa_IR
dc.date.accessioned1399-08-22T00:26:04Zfa_IR
dc.date.accessioned2020-11-12T00:26:04Z
dc.date.available1399-08-22T00:26:04Zfa_IR
dc.date.available2020-11-12T00:26:04Z
dc.date.issued2011-06-01en_US
dc.date.issued1390-03-11fa_IR
dc.identifier.citationدلگشایی, فرزانه, خاکزاد, محمدرضا, غفارزادگان, کامران, یوسفی, جمشید. (1390). بررسی اثر اسید رتینوئیک موضعی بر ترمیم زخم در موش دیابتی. مجله پزشكي باليني ابن سينا, 18(1), 57-61.fa_IR
dc.identifier.issn2588-722X
dc.identifier.issn2588-7238
dc.identifier.urihttp://sjh.umsha.ac.ir/article-1-248-fa.html
dc.identifier.urihttps://iranjournals.nlai.ir/handle/123456789/498524
dc.description.abstractمقدمه و هدف: زخم های مزمن هنوز یک مشکل جدی در بیماران مراجعه کننده به متخصصین پوست و جراحان پلاستیک می باشد. دیابت یک علت شایع تاخیر و یا اختلال درترمیم زخم است. 15% افراد مبتلا به دیابت دچار زخم اندام تحتانی می شوند. زخم های دیابتیک اندام تحتانی با موربیدیتی بالا همراه است. اسید رتینوئیک یک مشتق ویتامین A می باشد که اثر قابل توجهی در پرولیفراسیون سلولی وتمایز پروتئین های خارج سلولی بافت همبند دارد.گزارشات در باره اثر آن درترمیم زخم کنتراورسیال است. بهمین منظور این مطالعه با هدف تعیین اثر اسیدرتینوئیک بر ترمیم زخم در موش دیابتی انجام گرفت. روش کار: این مطالعه از نوع مورد-شاهدی می باشد که بر روی 48 رت نربا نژاد Wistar انجام شد. پس ازدیابتیک کردن حیوانات موش ها به دو دسته تقسیم شدند. در هر دو گروه یک زخم تمام ضخامت در سطح پشتی ایجاد شد.در گروه مورد سطح زخم روزانه با لوسیون تره تینوئین 0.1% ودر گروه شاهد با نرمال سالین آغشته می شد. سپس هر دو گروه در روزهای 5 و 10 و 15 مورد بررسی ماکروسکوپی و بافت شناسی قرار گرفتند و اطلاعات بدست آمده با استفاده از آزمونهای آماری ANOVA و t مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند. نتایج: در بررسی ماکروسکوپی زخم ها در گروه تحت درمان با تره تینوئین، در روزهای پنجم و دهم در مقایسه با گروه شاهد، تسریع در ترمیم زخم مشاهده شد (به ترتیب P=0.002 و P=0.001). اما در روز پانزدهم این اثر قابل توجه نبود (P=0.212). دربررسی بافت شناسی در روز پنجم، در گروه مورد افزایش بافت جوانه ای وافزایش ضخامت اپیدرم و کلاژن مشاهده شد اما از نظر آماری قابل توجه نبود (به ترتیب P=0.417 و P=0.999 و P=0.470) در روز دهم نیز این افزایش به طور نسبی وجود داشت اما از نظر آماری قابل توجه نبود ( به ترتیب P=0.400 و P=0.999 و P=0.999). نتیجه نهایی: با توجه به نتایج به دست آمده مشاهده می شود که درمان موضعی با تره تینوئین در زخم های دیابتیک می تواند موجب تسریع در ترمیم زخم شودfa_IR
dc.format.extent233
dc.format.mimetypeapplication/pdf
dc.languageفارسی
dc.language.isofa_IR
dc.publisherدانشگاه علوم پزشکی همدانfa_IR
dc.relation.ispartofمجله پزشكي باليني ابن سيناfa_IR
dc.relation.ispartofAvicenna Journal of Clinical Medicineen_US
dc.subjectالتیام زخمfa_IR
dc.subjectترتینوئینfa_IR
dc.subjectدیابت شیرینfa_IR
dc.subjectموشfa_IR
dc.subjectسایر تخصص هاي بالينيfa_IR
dc.titleبررسی اثر اسید رتینوئیک موضعی بر ترمیم زخم در موش دیابتیfa_IR
dc.typeTexten_US
dc.typeپژوهشيfa_IR
dc.citation.volume18
dc.citation.issue1
dc.citation.spage57
dc.citation.epage61


فایل‌های این مورد

Thumbnail

این مورد در مجموعه‌های زیر وجود دارد:

نمایش مختصر رکورد