همبستگی بین دامنه CMAP عضله بازکننده کوتاه انگشتان پا در پی تحریک عصب پرونئال و شاخص HbA1C در مبتلایان به دیابت نوع 2

Abstract

سابقه و هدف: نوروپاتی محیطی دیابت (Diabetic peripheral neuropathy DPN:) رایج‌ترین عارضه دیابت است که عدم تشخیص به‌موقع آن منجر به زخم پا و آمپوتاسیون اندام فرد می‌شود. استاندارد طلایی برای بررسی DPN، روش الکترودیاگنوستیک (EDX) است؛ اما محدودیت‌هایی زیادی دارد. تخمین شاخص‌های EDX به‌وسیله معادلات رگرسیونی حائز اهمیت می‌باشد. در این ارتباط هدف از مطالعه حاضر، تعییین همبستگی بین دامنه CMAP عضله بازکننده کوتاه انگشتان پا در پی تحریک عصب پرونئال و شاخص HbA1C در بیماران دیابت نوع 2 می‌باشد. مواد و روش‌‌ها: از بین 730 زن مبتلا به دیابت نوع 2، 33 نفر در این مطالعه شرکت نمودند. میانگین و انحراف استاندارد سن، جرم، قد، BMI، FBS و HbA1C آن‌ها به‌‌ترتیب 36/7±30/48 سال، 38/8±68/69 کیلوگرم، 07/0±59/1 متر، 24/3±32/27 کیلوگرم بر مجذور قد برحسب متر، 09/52±94/180 میلی‌گرم بر دسی‌لیتر و 28/0±65/8 درصد بود. با استفاده از دستگاه EMG/NCV4000 S، عصب پرونئال تحریک شد و مقدار دامنه CMAP عضله بازکننده کوچک انگشت پا (EDB) ثبت گردید. علاوه‌براین، با استفاده از نرم‌افزار 22 SPSS و متغیرهای پیش‌بین HbA1C و BMI، معادله رگرسیون خطی برای تخمین دامنه CMAP با سطح معناداری 05/0P< به‌دست آمد. یافته‌ها: تنها متغیر HbA1C وارد مدل رگرسیون شد و معادله رگرسیون HbA1C * (638/0-)+354/9= به‌دست آمد. مجذور ضریب همبستگی چندگانه تعدیل‌شده نیز نشان داد که HbA1C می‌تواند 34 درصد از تغییرات دامنه CMAP عضله EDB را تبیین کند. نتیجه‌گیری: متغیر HbA1C از قابلیت پیش‌بینی شاخص‌های EDX برخوردار می‌باشد. با تشخیص به‌موقع DPN به‌وسیله معادلات رگرسیونی در مطب می‌توان با شروع به‌موقع درمان از عوارض خطرناک دیابت کاست.