بررسی مقایسه ای اختلالات شناختی و برخی خصوصیات تشنجی شوک درمانی در بیماران مانیک با و بدون ترکیب همزمان با والپروات سدیم

Abstract

مقدمه و هدف: والپروات سدیم و شوک درمانی (Electroconvulsive Therapy ECT) هر دو از درمانهای مؤثر مانیا هستند، اما شواهد مبتنی بر کارآزمایی بالینی درباره بکارگیری همزمان این دو وجود ندارد. به همین منظور این مطالعه با هدف مقایسه اختلالات شناختی و برخی خصوصیات تشنجی شوک درمانی در بیماران مانیک با و بدون ترکیب همزمان با والپروات سدیم انجام گرفت. روش کار: از میان 40 بیمار مانیک تحت درمان با والپروات سدیم که پزشک معالج حداقل 6 جلسه ECT برایشان تجویز نموده بود ، 20 نفر به صورت تصادفی در گروه قطع سدیم والپروات سدیم حین ECT (گروه هدف) و 20 نفر در گروه ادامه سدیم والپروات حین ECT (گروه شاهد) قرار گرفتند. در سیر جلسات ECT آزمون مختصر وضعیت ذهنی (MMSE) ، آستانه و مدت تشنج به صورت مکرر اندازه گیری شد. نتایج بدست آمده توسط نرم افزار آماری و با استفاده از آزمون های Χ2 ، t و مدل رگرسیون خطی تجزیه و تحلیل شدند. نتایج: نمرات MMSE در ابتدا در دو گروه یکسان بود ، اما ظرف 6 جلسه 0.65 در گروه هدف افزایش و 1.15 در گروه شاهد کاهش یافت (میانگین تفاوت دو گروه 1.8 و 0.028=P). شدت محرک بکار رفته در سیر جلسات ECT در هر دو گروه روندی صعودی داشت. آستانه تشنج در بیشتر جلسات در گروه شاهد پائین تر بود اما این اختلاف پس از اصلاح برای اثر جنسیت معنی دار باقی نماند. تشنج ها در گروه شاهد در جلسه ششم 3.95 ثانیه کوتاهتر از جلسه اول شدند (0.045=P). این افت مدت تشنج در گروه هدف دیده نشد. تشنج های ناکافی (کمتر از 25 ثانیه) نیز در گروه شاهد 15.8% بیشتر از گروه هدف بود (0.006=P). تعداد جلسات ECT در دو گروه تفاوتی نداشت. نتیجه نهایی: ادامه دادن والپروات سدیم همزمان با ECT منجر به عملکرد شناختی ضعیف تر و تشنج های ناکافی بیشتر می شود.