بررسی تأثیر عفونت حاد گوش میانی بر گسیل های صوتی گوشی گذرا ؛ راهنمای بالینی جهت آگاهی از سیر درمان بیماری

Abstract

مقدمه و هدف: عفونت حاد گوش میانی (AOM) شایع ترین علت آسیب شنوایی اکتسابی را تشکیل می دهد که بروز آن رو به افزایش می باشد. در کودکان خردسال تشخیص این عارضه محدود به آزمون های اتوسکوپی و تمپانومتری می باشد؛ چرا که امکان ارزیابی عملکرد سیستم شنوایی از طریق ادیومتری اصوات خالص (به دلیل عدم توانایی کودک جهت همکاری در آزمون) فراهم نمی باشد. از این رو استفاده از آزمون گسیل های صوتی گذرای گوشی (TEOAE) در این گونه موارد بسیار مفید می باشد. هدف از انجام این مطالعه بررسی قابلیت آزمون TEOAE در ارزیابی سیر درمان کودکان مبتلا به AOM بود. روش کار: طی یک مطالعه مقطعی تحلیلی تعداد 32 کودک 2 تا 4.5 ساله (از هر دو جنس) مبتلا به اوتیت میانی حاد مورد بررسی قرار گرفتند. ارزیابی های تمپانومتری و TEOAE برای کلیه این کودکان انجام پذیرفت. جهت آگاهی از محدوده طبیعی پاسخهای TEOAE در افراد مورد مطالعه تعداد 32 کودک نیز تحت عنوان گروه کنترل در نظر گرفته شدند. میزان تکرارپذیری و نسبت سیگنال به نویز TEOAE بیماران مبتلا به AOM در مراحل قبل و دو هفته و 6 هفته بعد از دوره درمانی در محدوده فرکانسی 5000-1000 هرتز با یکدیگر مقایسه گردید. تجزیه و تحلیل اطلاعات با استفاده از نرم افزار SPSS 16 و آزمون های آماری مناسب صورت پذیرفت. نتایج: شاخص های TEOAE (میزان تکرارپذیری و نسبت سیگنال به نویز) در کودکان AOM به ویژه در فرکانس های بالا تحت تأثیر قرار گرفته بودند. شاخص های TEOAE افزایش معناداری را در حالت 6 هفته بعد از دوره درمانی در مقایسه با وضعیت های قبل و دو هفته بعد از درمان گوش نشان دادند (0.01>P). بین میانگین پاسخ های TEOAE در کودکان AOM در حالت شش هفته بعد از درمان نسبت به تکرارپذیری پاسخ های کودکان سالم تفاوت معناداری وجود نداشت (P>0.05). نتیجه نهایی: نتایج این مطالعه حاکی از بهبود شاخص های تکرارپذیری و نسبت سیگنال به نویز TEOAE در مراحل مختلف درمانی افراد مورد مطالعه بود. از این رو بهره گیری از این آزمون می تواند به عنوان یک روش مفید در مونیتورینگ درمانی کودکان مبتلا به عفونت حاد گوش در نظر گرفته شود.