نقش برنامه توانبخشی و بازپروری بر کارآیی متابولیکی و هزینه انرژی بیماران فلج مغزی اسپاستیک دایپلژی

Abstract

مقدمه و هدف : هدف از این مطالعه مقایسه هزینه انرژی استراحتی و کارآیی سوخت و سازی بیماران فلج مغزی اسپاستیک با میانگین سن 11 سال، قبل و بعد از یک دوره تمرینات هوازی و مقایسه این شاخصها با افراد سالم می‌باشد.

روش کار : 15 کودک فلج مغزی اسپاستیک دایپلژی داوطلبانه در یک برنامه ورزشی توانبخشی شرکت کردند و 18 کودک سالم همتایشان ( گروه کنترل) نیز به صورت تصادفی برگزیده شدند. گروه تجربی برنامه تمرینات هوازی را به مدت سه ماه، به صورت سه جلسه در هفته با شدت کارHRR=46∓2.5 % معادل ضربان قلب 144bpm اجرا کردند. متغیرها مطابق با پروتکل اصلاح شده مک مستر روی چرخ کار سنج تنتوری اندازه گیری شدند.

نتایج : متعاقب اجرای تمرینات سه ماهه ضربانهای قلب استراحت و زیر بیشینه و شدت اجرای فعالیت (HRR%) به میزان قابل توجهی کاهش یافت.( P<0.05) هزینه انرژی استراحتی گروههای بیمار و سالم تقریبا یکسان بود. میزان اکسیژن مصرفی متناسب با بازده کار در پس آزمون بیماران به میزان معنی داری کاهش یافت (P<0.05) که از افزایش کارآیی متابولیکی حکایت می‌کنند.

نتیجه نهائی : بیماران فلج مغزی از هزینه ورزش بالاترو سطح پایین تر توانایی قلبی ـ عروقی نسبت به افراد سالم برخوردارند و فعالیتهای ورزش درمانی به افزایش کارآیی سوخت و سازی بیماران منجر می‌شود که از جنبه های بالینی قابل توجه است