اثر نگهداری بیهوشی با پروپوفول و ایزوفلوران بر میزان خونریزی درجراحی ستون فقرات

Abstract

مقدمه و هدف: جلوگیری از خونریزی درحین عمل جراحی ستون فقرات ضمن فراهم سازی محیط مناسب عمل برای جراح، سبب کاهش خونریزی و نیاز به ترانسفیوژن می گردد. هدف از این مطالعه مقایسه اثرات پروپوفول وریدی با داروی استنشاقی ایزوفلوران بر میزان خونریزی حین جراحی و وضعیت همودینامیک بیمار می باشد. روش کار: در این مطالعه کارآزمایی بالینی یک سو کور100 بیمار کاندید جراحی ستون فقرات با کلاس ASA I بطور تصادفی در دو گروه مساوی قرارگرفته و آنگاه نگهداری بیهوشی در یک گروه با پروپوفول وریدی با دوز µ/kg/min 200-100 به همراه نیتروس اکساید و در گروه دیگر با ایزوفلوران با دوز MAC 1.5-2 و نیتروس اکساید انجام شد. مقدار کل خونریزی حین عمل با محاسبه وزن گازها و حجم خون داخل ساکشن و درن تعیین و مقایسه گردید. همچنین میزان افت هموگلوبین و هماتوکریت پس از عمل، نیاز به ترانسفوزیون خون، رضایت جراح از فیلد عمل،‏‏‏‏‎ متوسط فشار شریانی و تعداد ضربان قلب با فواصل هر 5 دقیقه ارزیابی و مقایسه شد. در نهایت اطلاعات بدست آمده توسط نرم افزار SPSS و با استفاده از آزمون آماری t-test تجزیه و تحلیل شدند.‏ نتایج: متوسط حجم کل خونریزی در گروه پروپوفول و ایزوفلوران به ترتیب برابر با 303.5±352.71 و 352.71±450.48 میلی لیتر بدست آمد. متوسط حجم کل خونریزی و میزان خونریزی در واحد زمان در گروه پروپوفول نسبت به ایزوفلوران بطور معنی داری کمتر بود (0.049 =P= 0.015،P). رضایت جراح از خونریزی فیلد عمل بر اساس معیار Boezzart، در گروه پروپوفول بیشتر بود. میزان افت هموگلوبین و هماتوکریت نیز در گروه پروپوفول کمتر از ایزوفلوران بدست آمد. میانگین فشار متوسط شریانی در حین عمل در گروه پروپوفول برابر با 9.73±85.71 و در گروه ایزوفلوران 8.04±80.25 میلیمتر جیوه بود که در گروه ایزوفلوران بطور معنی داری کمتر بود (0.003=P). از نظر ضربان قلب حین جراحی و یا نیاز به ترانسفوزیون خون میان دو گروه تفاوت معنی داری مشاهده نشد. نتیجه نهایی: با در نظر گرفتن نتایج این مطالعه مبنی بر کاهش میزان خونریزی و افت هموگلوبین، همچنین بهبود وضعیت فیلد جراحی، پروپوفول وریدی به ایزوفلوران استنشاقی جهت نگهداری بیهوشی ارجحیت دارد.