| dc.contributor.author | هادیپور جهرمی, مهسا | fa_IR |
| dc.contributor.author | دانیالز, استفان | fa_IR |
| dc.contributor.author | قاضی خوانساری, محمود | fa_IR |
| dc.date.accessioned | 1399-08-21T23:22:53Z | fa_IR |
| dc.date.accessioned | 2020-11-11T23:22:53Z | |
| dc.date.available | 1399-08-21T23:22:53Z | fa_IR |
| dc.date.available | 2020-11-11T23:22:53Z | |
| dc.date.issued | 2006-04-01 | en_US |
| dc.date.issued | 1385-01-12 | fa_IR |
| dc.identifier.citation | هادیپور جهرمی, مهسا, دانیالز, استفان, قاضی خوانساری, محمود. (1385). اثرات تعدیلی باربیتواتها وترکیب دوتایی آنها بر گیرنده الفا1 گلیسین انسانی بیان شده بر تخمک قورباغه Xenopus Laevis. فصلنامه علوم پزشکی, 16(1), 9-14. | fa_IR |
| dc.identifier.issn | 1023-5922 | |
| dc.identifier.issn | 2008-3386 | |
| dc.identifier.uri | http://tmuj.iautmu.ac.ir/article-1-307-fa.html | |
| dc.identifier.uri | https://iranjournals.nlai.ir/handle/123456789/493520 | |
| dc.description.abstract | سابقه و هدف: به منظور یافتن محل اثر مشترک داروهای بیهوش کننده باربیتوراتی برگیرنده 1α گلیسین، اثرات منفرد و ترکیبات دوتایی داروهای تیوپنتال، پنتوباربیتال و متوهگزیتال بر این گیرنده بیان شده بر روی تخمک قورباغهXenopus با استفاده از روش اتصال با ولتاژ ثابت با دو الکترودTwo-electrode voltage – clamp انجام پذیرفت.
روش بررسی: در مطالعه مداخله ای حاضر ژن مولد گیرنده مذکور بطور نوترکیب تهیه و mRNA حاصله به بخش سیتوپلاسمی تخمک قورباغه بطور میکرونی تزریق گردید. جهت مطالعات فارماکولوژیکی بر روی این گیرنده با اتصال به ولتاژ ثابت 60mV – جریانات القا شده (کانال کلر) مورد ارزیابی با دو الکترود قرار گرفت. سپس به مطالعه اثرات سه داروی باربیتوراتی بر گیرنده مذکور در حضور اگونیست آن به تنهایی و بصورت ترکیب دوتایی پرداختیم.
یافته ها: تیوپنتال (µM40-5) و پنتوباربیتال (µM400-25) (اما نه متوهگزیتال) جریانهای حاصله از گلیسین با غلظتM µ 50 را بطور وابسته به دوز، حداکثر به میزان 220 و 400درصد تقویت نمودند. ترکیب دوتایی متوهگزیتال با تیوپنتال و یا پنتوباربیتال، اثر تقویتی دو داروی اخیر را در مقایسه با استفاده از هر یک به تنهایی بطور محسوسی کاهش داده که میزان آن به ترتیب 180 و280 درصد گزارش شد. ترکیب دوتایی تیوپنتال با پنتوباربیتال (µM50) باعث افزایش اثر تقویتی در مقایسه با استفاده از هر کدام از داروها به تنهایی شده است.
نتیجه گیری: یافته ها نشان می دهد دو داروی تیوپنتال وپنتوباربیتال به عنوان تعدیل کننده های آلوستریکی مثبت بر روی گیرنده گلیسین اثر می کنند. در مقابل متوهگزیتال علیرغم بی اثر بودن بر تحریکات آگونیست، به عنوان یک آنتاگونیست رقابتی در برابر اثرات تیوپنتال و پنتوباربیتال عمل می نماید. بر اساس نتایج پیشنهاد می شود که سه داروی باربیتوراتی، از طریق اتصال به مکانهای مشترکی بر گیرنده گلیسین انسانی اثر می نمایند. | fa_IR |
| dc.format.extent | 194 | |
| dc.format.mimetype | application/pdf | |
| dc.language | فارسی | |
| dc.language.iso | fa_IR | |
| dc.publisher | دانشگاه آزاد اسلامی واحد پزشکی تهران | fa_IR |
| dc.relation.ispartof | فصلنامه علوم پزشکی | fa_IR |
| dc.relation.ispartof | MEDICAL SCIENCES JOURNAL | en_US |
| dc.subject | گیرنده گلیسین | fa_IR |
| dc.subject | بیهوشی | fa_IR |
| dc.subject | باربیتوراتها. | fa_IR |
| dc.subject | اپيدميولوژي | fa_IR |
| dc.title | اثرات تعدیلی باربیتواتها وترکیب دوتایی آنها بر گیرنده الفا1 گلیسین انسانی بیان شده بر تخمک قورباغه Xenopus Laevis | fa_IR |
| dc.type | Text | en_US |
| dc.citation.volume | 16 | |
| dc.citation.issue | 1 | |
| dc.citation.spage | 9 | |
| dc.citation.epage | 14 | |
