اثر تمرین هوازی و رزوراترول بر برخی از فاکتورهای تنظیمی و اجرایی آپوپتوز کاردیومیوسیتی در رت‌های نر دیابتی شده با STZ

Abstract

سابقه و هدف: هدف مطالعه حاضر اثر تمرین هوازی به همراه مصرف مکمل رزوراترول بر فاکتورهای تنظیمی و اجرایی آپوپتوز کاردیومیوسیتی در رت­های نر دیابتی شده با استرپتوزوسین بود. روش بررسی: در این کارآزمایی تجربی، 50 موش صحرایی نر به طور تصادفی به 5 گروه 10 تایی کنترل سالم، دیابتی، مکمل رزوراترول، تمرین هوازی و مکمل رزوراترول+تمرین هوازی تقسیم شدند. دیابت با تزریق تک دوز ml/kg50 استرپتوزوتوسین القا شد. برنامه گروه­های تمرین، تمرین و مکمل به مدت 8 هفته و 5 روز در هفته تمرین روی تریدمیل با سرعت m/min15، زمان 5 دقیقه و شیب 15% شروع شد. پس از پایان دوره، تمام حیوانات با شرایط کاملاً مشابه و به دنبال 12-14 ساعت ناشتایی و 48ساعت پس از آخرین جلسه تمرینی بیهوش و قربانی شدند. پس از خروج قلب و هموژنایز کردن آن، غلظت BAX، Bcl-2 و CASPASE3 با روش الایزا سنجش شد. یافته­ها: پس از القای دیابت، غلظت BAX و Caspase-3 قلبی به طور معنی­داری نسبت به کنترل سالم افزایش معنی­داری یافت. درحالی که غلظت BCL-2 در این شرایط کاهش معنی­داری یافت. تمرین و رزوراترول هریک به تنهایی توانستند از افزایش BAX و CASPASE3قلبی ناشی از دیابت به صورت معنی­داری بکاهند. اما تنها تعامل تمرین و رزوراترول بر غلظت BAX معنی­دار بود و اثر معنی­داری بر میزان Caspase-3 نداشت. تمرین و رزوراترول به طور جداگانه توانستند موجب افزایش غلظت BCL-2 شوند، ولی اثر تعاملی آنها معنی­دار نبود. نتیجه­گیری: تمرین هوازی و رزوراترول اثر سودمندی بر آپوپتوز قلبی در القای دیابت دارند، اما تعامل این دو بر روند آپوپتوز قلبی معنی­دار نیست. می­توان از تمرین هوازی و رزوراترول به عنوان طب مکمل برای حفاظت میوکارد در برابر آپوپتوز نابجای ناشی از دیابت القا شده استفاده کرد