بررسی اثر تاکرولیموس بر روی سلول‌های هرمی قشر مخ موش صحرایی مدل ایسکمی مغزی تجربی

Abstract

سابقه و هدف: ایسکمی مغزی از مهم‌ترین عوامل مرگ و معلولیت در جهان است و تاکنون درمان مؤثری برای آن پیدا نشده است. ایسکمی فراگیر و رپرفیوژن متعاقب آن به صورت چشمگیری باعث از بین رفتن سلول‌های هرمی ناحیه کورتکس مغز می‌شود. اخیراً استفاده از ایمونوفیلین لیگاندها یک استراتژی مناسب وجدید به عنوان یک عامل نوروپروتکتور مورد ملاحظه قرار گرفته است. از آنجایی که تاکرولیموس به عنوان یکی از ایمونوفیلین لیگاندها باعث محافظت از نورون‌ها در برابر آسیب‌های مغزی می‌شود، در این تحقیق اثر نوروتروفیک این دارو را روی ناحیه کورتکس موش صحرایی ویستار نر مورد بررسی قرار دادیم. روش بررسی: در این مطالعه تجربی، 25 موش به 5 گروه کنترل، ایسکمی، و 3 گروه دارو ( تاکرولیموس یا FK506) گرفته (به میزان‌های mg/kg 1،3،6) تقسیم شدند. مدل ایسکمی فراگیر مغزی با روش انسداد دو شریان کاروتید به مدت 20 دقیقه القا شد و ریپرفیوژن متعاقب آن صورت گرفت. تزریق دارو در زمان رپرفیوژن و مجددأ به فاصله 48 ساعت بعد انجام شد. یافته‌ها: ایسکمی به مدت 20 دقیقه باعث کاهش شدید در تعداد سلوهای هرمی کورتکس مغز گردید، ولی بین گروه ایسکمی و گروهی که دارو با دو دوز mg/kg 6 به فاصله 48 ساعت گرفته بودند، تفاوت معنی‌داری مشاهده شد. در واقع، mg/kg 6 مناسب‌ترین دوز برای تزریق دارو بود. نتیجه‌گیری: به نظر می‌رسد تاکرولیموس دارای اثر نوروتروفیک بر روی سلول‌های هرمی کورتکس است و می‌تواند برای درمان ایسکمی ناشی از آسیب‌های مغزی مورد استفاده قرار گیرد.