اثرات درازمدت درمان بیماران هموفیلی مبتلا به هپاتیت C با پگ‌اینترفرون و ریباویرین

Abstract

سابقه و هدف: عفونت مزمن هپاتیت C در مبتلایان هموفیلی معضلی اساسی محسوب می‌شود. شواهد چندانی ازکارایی و عواقب طولانی مدت درمان این بیماران در دست نیست. هدف از این مطالعه، ارزیابی نتایج بالینی، بیوشیمیایی و ویرولوژیک در درمان بیماران هموفیلی مبتلا به هپاتیت C مزمن با پگ‌اینترفرون آلفا2-a و ریباویرین طی پنج سال پیگیری بود. روش بررسی: در این پژوهش کوهورت گذشته‌نگر، 35 بیمار هموفیلی مبتلا به هپاتیت مزمن پس از درمان استاندارد هپاتیت C طی مدت پنج سال پیگیری شدند. پاسخ به درمان به صورت SVR (HCV RNA غیر قابل شناسایی شش ماه پس از خاتمه درمان) در نظر گرفته شد. تحلیل داده‌ها با استفاده از نرم افزار SPSS 15و آزمون کای‌دو در ارزیابی ارتباط ژنوتیپ با پاسخ درمانی انجام شد. یافته‌ها: بیست و هفت بیمار (1/93%) به SVR دست یافتند. شش بیمار به درمان پاسخ ندادند در سال سوم و پنجم همان نتایج به دست آمد و هیچ مورد از عود ویرولوژی، بیوشیمیایی و بالینی دیده نشد. هیچ کدام از بیماران دچار عدم جبران کبدی و یا سرطان هپاتوسلولار نشدند. نتیجه‌گیری: به نظر می‌رسد که تحقق SVR و در نهایت فقدان عود ویرولوژیک وبالینی بیماران در پنج سال پیگیری به منزله رهایی از بیماری هپاتیتC و نویدبخش زندگی بهتر این بیماران می‌باشد.