تأثیر داروی داکسپین بر فیزیولوژی تولیدمثل در موش صحرایی نر بالغ

Abstract

سابقه و هدف: داروی داکسپین یک مهارکننده بازجذب سروتونین و نوراپی نفرین است. با توجه به اهمیت این دارو در درمان بیماری‌های عصبی، اثرات جانبی آن بر محورهای آندوکرینی اهمیت فراوانی دارد. در این تحقیق اثر داروی داکسپین هیدروکلراید بر محور هیپوفیز- گناد و روند اسپرماتوژنز مورد بررسی قرار گرفت. روش بررسی: این تحقیق به صورت تجربی بر روی 40 سر موش صحرایی نر بالغ از نژاد ویستار در قالب پنج گروه 8 تایی انجام شد. گروه کنترل هیچ تیمار دارویی بر روی آن صورت نگرفت. گروه شاهد روزانه 2 سی سی آب مقطر به عنوان حلال دارو دریافت کرد. گروه های تجربی مقادیر 35، 70 و 140 میلی گرم بر کیلوگرم داروی داکسپین به مدت 21 روز به صورت خوراکی دریافت کردند. از تمام گروه‌ها، در روز بیست و دوم خون‌گیری به عمل آمد و غلظت سرمی هورمون LH، FSH و تستوسترون به روش رادیو ایمونواسی اندازه گیری شد. تغییرات بافتی بیضه بین گروه‌های تجربی و کنترل نیز بررسی شد. از آزمون‌های ANOVA و دانکن برای تحلیل آماری استفاده شد. یافته ها: مصرف داکسپین به مقدار 140 میلی گرم بر کیلوگرم باعث کاهش میزان تستوسترون و افزایش غلظت FSH و LH شد (05/0P<). بررسی های بافتی بیضه ها حاکی از کاهش مشخصی در زنجیره سلولی اسپرم ساز در دوز 140 میلی گرم بر کیلوگرم بود. نتیجه گیری: این مطالعه نشان داد مصرف داکسپین با غلظت 140 میلی گرم بر کیلوگرم، به طور معنی‌داری باعث کاهش غلظت سرمی هورمون تستوسترون، تضعیف روند تولید سلول های اسپرماتوژنیک و افزایش غلظت سرمی هورمون های FSH و LH می گردد. بنابراین احتمالاً مصرف این دارو با دوز و مدت زمان زیاد باعث کاهش عملکرد فعالیت تولیدمثلی خواهد شد.