بررسی خود پنداره و ارتباط آن با کیفیت زندگی مبتلایان دیابت نوع دو

Abstract

سابقه و هدف: دیابت بیماری مزمن و خطرناکی است که به رفتارهای خود مراقبتی ویژه تا پایان عمر نیاز دارد و خودپنداری دیدگاه کلی فرد نسبت به خود است و در بر گیرنده همه نقاط ضعف و قوت فرد است. هدف از مطالعه حاضر تعیین سطح خودپنداره و ارتباط آن با کیفیت زندگی در مبتلایان به دیابت نوع دو بود. روش بررسی: در این پژوهش توصیفی-همبستگی، 280 بیمار مبتلا به دیابت نوع دو مراجعه کننده به درمانگاه دیابت بیمارستان امام خمینی (ره) شهر اردبیل به روش تصادفی ساده بررسی شدند. ابزار گرداوری داده‌ها شامل اطلاعات دموگرافیک، پرسشنامه خودپنداره بک (BSCT) و کیفیت زندگی بیماری‌های مزمن فرل و گرانت بود. برای تحلیل داده‌ها از آمار توصیفی و استنباطی و آزمون کای‌دو و ضریب همبستگی پیرسون در محیط SPSS استفاده گردید. یافته‌ها: بیشتر بیماران سطح خودپنداره ( 98 نفر، 5/34%)، و کیفیت زندگی (123نفر، 9/43%) پایینی داشتند. نتایج حاصل از آزمون کای‌دو (001/0P=) و ضریب همبستگی پیرسون (91/0r=) نشان داد که بین خودپنداره وکیفیت زندگی مبتلایان به دیابت نوع دو ارتباط آماری معنی‌داری وجود دارد. نتیجه‌گیری: با توجه به یافته‌های حاصل از این مطالعه، خودپنداره و کیفیت زندگی ارتباط مستقیمی دارند. پس می‌توان با اصلاح کیفیت زندگی بیماران مبتلا به دیابت نوع دو و ارتقاء آن، سطح خودپنداره این بیماران را بالا برد تا از این طریق از عوارض جسمی، روحی وروانی ناشی از این بیماری مزمن پیشگیری شود.