بررسی کیفیت زندگی بیماران مبتلا به تالاسمی ماژور مراجعه کننده به درمانگاه تالاسمی بیمارستان بوعلی اردبیل درسال 92-91

Abstract

سابقه و هدف: بتا تالاسمی ماژور یکی از شایع­ترین بیماری­های ژنتیکی در انسان می­باشد. این مطالعه، با هدف تعیین وضعیت جنبه­های مختلف کیفیت زندگی بیماران مبتلا به تالاسمی ماژور مراجعه کننده به بخش تالاسمی بیمارستان بوعلی درسال­های 92-91 انجام شد.

روش بررسی: در این مطالعه توصیفی- تحلیلی- مقطعی، 40 بیمار مبتلا به تالاسمی مورد بررسی قرار گرفتند. تمامی اطلاعات بیماران به وسیله برنامه آنالیز آماری SPSS V16 و با استفاده از روش­های آماری کای­دو و آزمون t تحلیل شدند. سطح معنی­داری کمتر از 05/0، قرار داده شد.

یافته­ ها: 40 بیمار با میانگین (و انحراف معیار) سنی 13/7± 38/20 سال برسی شدند. 50 درصد بیماران در بازه سنی 30-21 سالگی بودند. 22 بیمار (55 درصد) پسر و بقیه دختر بودند. میانگین سن تشخیص این بیماران 4/1± 5/7 ماه بود. میانگین سن شروع دسفرال در بیماران 37/4 ± 93/5 سال بود. هیچ ارتباط معنی­داری میان سن (246/0=P)، جنس (259/0=P) و محل سکونت (753/0=P) با کیفیت زندگی بیماران وجود نداشت.

نتیجه­گیری: پس از بررسی کیفیت زندگی بیماران مشاهده شد که بیشترین کیفیت در حیطه ایفای نقش به دلایل جسمانی و کمترین کیفیت در حیطه سلامت عمومی بیماران می­باشد. کیفیت مراقبت هم در سطح مطلوبی بودند.

واژگان کلیدی: تالاسمی ماژور، مراقبت، کیفیت زندگی، بیمارستان بوعلی اردبیل.