درمان های با حداقل تهاجم در کیست کاذب پانکراس: گزارش موردی

Abstract

زمینه و هدف: با اهمیت روزافزون دوره بعد از جراحی، در حال حاضر رویکرد اندوسکوپیک با حداقل تهاجم در درمان کیستهای کاذب پانکراس جایگاه ویژهای پیدا کرده است ولی انتخاب بیمار و روش انتخابی هنوز به‌خوبی روشن نشده است. همچنان جراحی استاندارد طلایی درمان کیست کاذب پانکراس محسوب می‌شود. عوارض کم بعد عمل و دوره بعد از عمل کوتاه،‍ آندوسکوپی تهاجمی را در دهه گذشته به خط اول درمانی کیستهای کاذب بدل کرده است. روش بررسی: در این مقاله یک بیمار مبتلا به کیست کاذب در زمینه پانکراتیت حاد معرفی میشود، که به‌دلیل عدم پاسخ به درمان‌های نگهدارنده، قبل از هفته ششم با آندوسکوپی تهاجمی درمان میشود. سپس با مروری بر مقالات اخیر، مدیریت درمانی کیست کاذب و عملکرد درمانی بیمار فوق را بررسی مینماییم. یافته‌ها: پسر 16 سالهای با سابقه دو نوبت پانکراتیت حاد به دلیل درد شکمی، تهوع و استفراغ مراجعه میکند. هیپرامیلازمی، آسیت و کیست کاذب در بررسی اولیه مشخص شد. علیرغم درمان نگهدارنده بعد از چهارمین هفته به‌دلیل پیشرفت علایم بالینی پانکراتیکوگرافی آندوسکوپیک رتروگرید (ERCP) و تعبیه استنت Fr7 ترانسپاپیلاری انجام می‌شود. نتیجه‌گیری: رویکرد اندوسکوپیک برای درمان کیست کاذب و عوارض آن خط اول درمان می‌باشد. در عوارض درمان اندوسکوپی و موارد عدم پاسخ به درمان جراحی در خط دوم درمان قرار می‌گیرد. نکته قابل توجه، ضرورت تجربه کافی برای اقدام به رویکرد اندوسکوپیک، به‌خصوص برای روش‌های ترانس انتریک، می‌باشد، در غیر‌‌اینصورت جراحی گزینه مطمئن‌تری است. مطالعات بیشتری برای روشهای اندوسکوپی ترکیبی مورد نیاز است.