بررسی مقایسه ای اثر پروستاگلاندین داخل سرویکس و اکسی توسین داخل وریدی درالقاء زایمان ترم

Abstract

طی یک کارآزمایی بالینی تصادفی، اثر پروستاگلاندین داخل سرویکس و اکسی توسین داخل وریدی درالقا زایمان ترم، در 100 خانم واجد شرایط در بیمارستان آرش در سال 1378 بررسی و مقایسه شد. پس از معاینه و کسب موافقت آگاهانه، به طور تصادفی 50 نفر در گروه درمانی اکسی توسین با انفوزیون داخل وریدی و 50 نفر در گروه درمانی پروستاگلاندین E2 داخل سرویکس (قرص 0/5 میلی گرمی) قرار گرفتند. پس از تجویز دارو، در هر ساعت معاینه واژینال از نظر BS) Bishop score) و کنترل انقباضات رحمی از هر دو گروه بعمل می آمد و ضمن ثبت علایم حیاتی مادر و ضربان قلب جنین، هرگونه عوارض احتمالی مادری یا جنینی کنترل می شد. بیماران دو گروه از نظر میانگین سن، پاریتی، میانه BS در زمان پذیرش، سن حاملگی و علت ختم حاملگی با یکدیگر اختلاف معنی دار آماری نداشتند. در 72% از گروه اکسی توسین و 74% از گروه پروستاگلاندین، 6 ساعت پس از تجویز دارو، زایمان فعال شروع شد و به ترتیب در 70% و 76% تا 12 ساعت پس از تجویز دارو زایمان انجام گردید. در هیچیک از موارد مذکور بین دو گروه اختلاف آماری معنی دار وجود نداشت. میانگین فاصله زمانی از تجویز دارو تا انجام زایمان در دو گروه به ترتیب 3.1±7.3 و 3.1±7.6 ساعت و بدون اختلاف معنی دار آماری بود. نحوه انجام زایمان در بین دو گروه از نظر آماری اختلاف معنی دار نداشت. 60% گروه اکسی توسین و 46% گروه پروستاگلاندین دچار عوارض مادری شدند که آزمون آماری اختلاف بین دو گروه را معنی دار نشان نداد. در بین عوارض مادری، میزان بروز اسهال در گروه پروستاگلاندین بطور برجسته بیش از گروه اکسی توسین بود (P=0.02). موارد ابتلا به عارضه جنینی بطور چشمگیر در گروه پروستاگلاندین کمتر از گروه اکسی توسین بود (4% در برابر 16%) (P<0.05 و 0.06-0.97 :95%CI و RR=0.25).