درمان سرطان های قابل رزکسیون دیستال رکتوم بوسیله کمورادیوتراپی قبل از عمل و حفظ اسفنکتر با آناستوموز کولوآنال

Abstract

بمنظور بررسی تاثیر کمورادیوتراپی همزمان قبل از عمل در افزایش میزان حفظ اسفنکتر در سرطان های قسمت تحتانی رکتوم، 15 بیمار در فاصله دی ماه 1375 لغایت دی ماه 1377 تحت درمان با ترکیب 5 فلوئورواوراسیل و میتومایسین C و رادیوتراپی اکسترنال (5000-4500 راد اشعه) قرار گرفتند. این بیماران شامل 10 مرد و 5 زن با متوسط سنی 49 سال بودند. ارزیابی قبل از عمل در تمامی آنها، وجود آدنوکارسینوم تهاجمی و قابل رزکسیون قسمت تحتانی رکتوم (حداکثر تا 5 سانتیمتر بالاتر از مقعد) را مشخص کرده بود. فاصله متوسط تومور از مقعد 3.3 سانتیمتر (بین 0 تا 5 سانتیمتر) بود. نیمی از بیماران کاندیدای قطعی عمل رزکسیون ابدومینوپرینه آل و نیم دیگر کاندیدای احتمالی این عمل بودند. 4 تا 6 هفته پس از اتمام کمورادیوتراپی، کلیه بیماران تحت عمل جراحی پروکتکتومی قرار گرفتند و در انتها در نه نفر از آنها اسفنکتر بوسیله آناستوموز کولوآنال از طریق آنوس حفظ گردید. از نظر عملکرد اسفنکتر، 66% بیماران در وضعیت عالی و 33% در وضعیت خوب بودند و هیچ موردی از بی اختیاری دیده نشد. عوارض عمل جراحی اندک و شامل یک مورد تنگی و یک مورد پارگی نسبی آناستوموز بود. پاسخ کامل پاتولوژیک (فقدان تومور در نمونه رکتوم برداشته شده) در یک مورد (6.6%) دیده شد. کمورادیوتراپی قبل از عمل در 69.2% موارد سبب تغییر نوع عمل جراحی رزکسیون ابدومینوپرینه آل بعمل حفظ اسفنکتر گردد.