مقایسه نتایج دو روش جراحی در واژینوپلاستی

Abstract

زمینه و هدف :سندرم راکی تانسکی، به عدم رشد کافی یا فقدان مادرزادی رحم و واژن در نوزاد دختر اطلاق می شود. از مشخصات این سندرم، فنوتیپ کاملا زنانه با کاریوتایپ ××46 می‌باشد. این آنومالی ممکن است با سایر آنومالی های مادرزادی مثل اسکلتی و اورولوژیک همراه باشد. روش‌های مختلف طبی و جراحی در درمان و اصلاح آژنزی واژن موجود است که شایع‌ترین روش آنها جراحی به روش درمان Mc-Indoe است. در این روش از گرافت‌های مختلف مثل پوست، روده و آمنیون استفاده می‌شود. روش بررسی: این مطالعه از نوع کوهورت تاریخی است که در دو گروه از بیماران که به دلیل آژنزی واژن تحت عمل جراحی واژینوپلاستی ( با یا بدون گرافت آمنیونی) براساس استانداردهای جراحی آن زمان قرار گرفته بودند، صورت گرفت. اطلاعات از پرونده بیماران، تماس تلفنی و در صورت امکان معاینه فیزیکی بدست آمد. پرسشنامه بیماران بیشتر روی پیامد طولانی مدت و رضایت جنسی بیماران و همسرانشان تأکید داشت. یافته‌ها: 35 بیمار از 55 بیمار به پرسشنامه جواب دادند، میانگین سنی بیماران 4/28 سال (17 تا 48 سال) و میانگین زمان بررسی پس از عمل 7 سال (2 تا 12 سال) بود. در 15 بیمار (8/42%)، واژینوپلاستی با آمنیون و در مابقی (20 بیمار= 2/57%) بدون گرافت انجام شده بود. هیچ ارتباطی بین نوع عمل و پیامد طولانی مدت و رضایتمندی جنسی دیده نشد (75/0 و 34/0=P).نتیجه‌گیری: از آنجایی که رضایت جنسی و پیامد طولانی مدت بین دو نوع عمل واژینوپلاستی با روش Mc-Indoe پیدا نشد (تفاوت معنی دار نبود) و شیوه بدون گرافت آمنیون ساده تر با طول زمان کمتر عمل همراه بود، همچنین خطر انتقال بیماری ویروسی به ویژه HIV را نداشت، پیشنهاد ما این است که واژینوپلاستی بدون گرافت، جایگزین واژینوپلاستی با گرافت آمنیون گردد.