کاهش شنوایی در بیماران دیابتی وابسته به انسولین در مقایسه با گروه کنترل

Abstract

در بین بیماران با کاهش شنوایی بدون علت مشخص، دیابت یکی از شایع‌ترین مواردی است که به‌طور معمول بررسی می‌شود. با این وجود ارتباط بین دیابت و کاهش شنوایی مورد بحث و گفتگو می‌باشد. هدف از این مطالعه بررسی شیوع کاهش شنوایی در بیماران دیابتی وابسته به انسولین در مقایسه با گروه کنترل است. روش بررسی: مطالعه حاضر مورد - شاهدی می‌باشد. در این مطالعه شنوایی سنجی با تون خالص (PTA) و اودیومتری گفتاری در 62 بیمار مبتلا به دیابت تیپ یک با 62 نفر گروه کنترل زیر 40 سال مقایسه گردید. بیمارانی که دچار مشکلات گوش و سایر بیماریهای متابولیک دیگر بودند از مطالعه خارج شدند. تجزیه و تحلیل نهایی با آزمون‌های آماری 2 و t-test با کمک نرم‌افزار SPSS ویراست 10 انجام شد. یافته‌ها: آنالیز آماری نشان داد که کاهش شنوایی در بیماران دیابتی به‌طور معنی‌داری بیشتر از گروه کنترل می‌باشد به‌خصوص در فرکانسهای 250، 500، 4000 و 8000 هرتز (05/0p<). بین جنسیت افراد در دو گروه مورد و شاهد ارتباط آماری معنی‌داری دیده نشد (05/0p>). میانگین طول مدت ابتلا به دیابت با کاهش شنوایی ارتباط آماری معنی‌داری را نشان نداد (05/0p>). فراوانی عوارض دیابت شامل رتینوپاتی، نفروپاتی و نوروپاتی با معیار افتراق کلامی (SDS) و رفلکس آکوستیک اختلاف آماری معنی‌داری نداشت (05/0p>). نتیجه‌گیری: دیابت می‌تواند سبب ایجاد کاهش گردد.