| dc.contributor.author | فرخ تیرگری | fa_IR |
| dc.contributor.author | عیسی جهان زاد | fa_IR |
| dc.contributor.author | فرزاد یزدانی | fa_IR |
| dc.date.accessioned | 1399-08-21T22:47:56Z | fa_IR |
| dc.date.accessioned | 2020-11-11T22:47:56Z | |
| dc.date.available | 1399-08-21T22:47:56Z | fa_IR |
| dc.date.available | 2020-11-11T22:47:56Z | |
| dc.date.issued | 2003-05-01 | en_US |
| dc.date.issued | 1382-02-11 | fa_IR |
| dc.identifier.citation | فرخ تیرگری, عیسی جهان زاد, فرزاد یزدانی. (1382). کارسینوماهای نورواندوکرین، بخش ایمونوهیستوشیمی انستیتو کانسر، 79-1375. مجله دانشکده پزشکی، دانشگاه علوم پزشکی تهران, 61(2), 90-94. | fa_IR |
| dc.identifier.issn | 1683-1764 | |
| dc.identifier.issn | 1735-7322 | |
| dc.identifier.uri | http://tumj.tums.ac.ir/article-1-1193-fa.html | |
| dc.identifier.uri | https://iranjournals.nlai.ir/handle/123456789/488792 | |
| dc.description.abstract | مقدمه: سیستم نورواندوکرین پراکنده (DNS=Dispersed neuroendocrine system) شامل طیف وسیعی از سلول هاست که در سیستم عصبی مرکزی و محیطی و در تعداد زیادی از ارگان های اندوکرین کلاسیک و بافت های مختلف از جمله دستگاه گوارش و تنفس و پوست و پروستات و پستان یافت می شوند و نئوپلاسم های مشتق از آنها نیز اشکالی از تمایز نورواندوکرین را توسط میکروسکوپ الکترونی یا ایمونوهیستوشیمی یا تکنیک های بیوشیمیایی نشان می دهند. مواد و روش ها: مطالعه حاضر به روش Case-series بمنظور بررسی ویژگی های انواع کارسینوماهای نورواندوکرین در نقاط آناتومیک مختلف در یک مقطع زمانی 5 ساله (79-1375) در بخش ایمونوهیستوشیمی انستیتو کانسر صورت گرفت. در این مطالعه 109 مورد انواع کارسینوماهای نورواندوکرین مشتمل بر تشخیص های کارسینوم نورواندوکرین، کارسینوم سلول کوچک، کارسینوم مدولاری تیروئید، کارسینوئید و کارسینوم سلول مرکل مورد تایید قرار گرفتند. یافته ها: مابین موارد مطالعه شده، بیشترین فراوانی مربوط به تشخیص کارسینوم نورواندوکرین (50.5%) بود. بعلاوه حداکثر موارد در گروه سنی 49-40 سال قرار داشتند و 56% کل موارد را مردان و 44% را زنان تشکیل می دادند. از نظر توزیع آناتومیک تومور، در حدود 30% موارد کارسینوم متاستاتیک و 30% موارد در تیروئید و دستگاه تنفس و ناحیه سر و گردن و مابقی در ارگان های مختلف گسترده بودند. در بیش از 50% موارد یکی از انواع الگوهای اندوکرینوئید بصورت ترابکولار، ارگانوئید و یا ترکیبی از این دو دیده شد. از نظر مارکرهای ایمونوهیستوشیمی نیز NSE با 96% واکنش مثبت حساسیت بالایی نشان می داد و مارکرهای نورواندوکرین اختصاصی تر کروموگرانین A در 80% موارد و سیناپتوفیزین بدلیل استفاده کمتر در 24% موارد واکنش مثبت داشتند. مارکرهای اپی تلیالی سیتوکراتین (19، 17، 8، 6 و CK5) و EMA نیز بترتیب در 74% و 69% کل موارد مثبت بودند. نتیجه گیری و توصیه ها: وضعیت بقای 5 ساله بیماران نشان می دهد که میزان بقای متوسط کل موارد کارسینوم های نورواندوکرین به 4.8 سال می رسد و همانطور که انتظار میرفت کمترین زمان بقا در بین بیماران کارسینوم سلول کوچک با 4.3 سال و طولانی ترین بقا در کارسینوم سلول مرکل می باشد. | fa_IR |
| dc.language | فارسی | |
| dc.language.iso | fa_IR | |
| dc.publisher | دانشگاه علوم پزشکی تهران | fa_IR |
| dc.relation.ispartof | مجله دانشکده پزشکی، دانشگاه علوم پزشکی تهران | fa_IR |
| dc.relation.ispartof | Tehran University Medical Journal | en_US |
| dc.title | کارسینوماهای نورواندوکرین، بخش ایمونوهیستوشیمی انستیتو کانسر، 79-1375 | fa_IR |
| dc.type | Text | en_US |
| dc.citation.volume | 61 | |
| dc.citation.issue | 2 | |
| dc.citation.spage | 90 | |
| dc.citation.epage | 94 | |
