اثر تمرین استقامتی با شدت متوسط بر سطوح کورتیزول و بیان ژن عامل افزایش‌دهنده مایوسیت خانواده 2 سی و ماتریکس متاپروتئیناز-2 در میوکارد رت‌های نر: مطالعه‌ مداخله‌ای و تجربی

Abstract

پیش‌زمینه و هدف:: از یک­سو سازگاری­های ساختاری و عملکردی عضله قلبی به استرس­های مختلف باعث تغییرات اساسی در این بافت می­گردد و از سوی دیگر تمرین ورزشی به­عنوان یک استرس­زای مطلوب باعث افزایش آنژیوژنز و هایپرتروفی بافت قلب می­گردد. ازاین‌رو هدف از مطالعه حاضر بررسی اثر شش هفته تمرین استقامتی با شدت متوسط بر سطوح کورتیزول و بیان ژن MEF-2C و MMP-2 در میوکارد رت­­های نر نژاد ویستار بود. مواد و روش‌ کار: بیست سر موش صحرایی نر بالغ با 10 هفته سن و وزن 2/8±243 گرم در مطالعه تجربی حاضر موردبررسی قرار گرفتند و به دو گروه 10 تایی: تمرین استقامتی و کنترل تقسیم شدند. حیوانات شش هفته تمرین استقامتی با شدت متوسط به مدت 5 روز در هفته روی تردمیل انجام دادند. قبل از شروع پروتکل تمرینی و 24 ساعت پس از آخرین جلسه تمرین نمونه­های خون گرفته شد و 24 ساعت پس از آخرین جلسه بافت قلب برای بیان ژن MEF-2C و MMP-2 استخراج گردید. برای مقایسه تغییرات سطوح کورتیزول از آزمون تحلیل کوواریانس و برای بررسی تغییرات بیان ژن از آزمون t مستقل با سطح آماری (05/0(P< استفاده گردید. یافته‌ها: بین سطوح کورتیزول پس از شش هفته تمرین استقامتی نسبت به پیش‌آزمون و در مقایسه با گروه کنترل به ترتیب با سطح معناداری (342/0(P= و (08/0 (P=کاهش معناداری مشاهده نشد. میزان بیان ژن هر دو فاکتور MEF-2C و MMP-2 در بافت قلب رت­ها 24 ساعت پس از آخرین جلسه تمرین استقامتی با شدت متوسط در مقایسه با گروه کنترل به ترتیب با سطح معناداری (016/0(P= و (021/0(P= افزایش پیدا کرد. بحث و نتیجه‌گیری: می­توان این‌گونه بیان کرد که تمرین استقامتی با شدت متوسط اثر مثبتی بر کنترل هایپرتروفی و آنژیوژنز بافت قلب رت­ها دارد و بدین ترتیب به نظر می­رسد که در پیشگیری از بیماری­های قلبی عروقی می­تواند مؤثر باشد و سازگاری­های ساختاری مفیدی برای افراد به ارمغان بیاورد.