بررسی میزان بیان ژن های کدکننده ژلاتینازها در بیماران مبتلا به آندومتریوز

Abstract

پیش‌زمینه و هدف: آندومتریوز یکی از بیماری‌های تهاجمی اما خوش‌خیم زنان است که به‌صورت حضور غدد و استرومای آندومتریال در خارج از حفره‌ی رحم شکل می‌گیرد. برای چسبیدن، تهاجم و گسترش قطعات آندومتریال، باید تغییر وضع وسیعی در لایه مزوتلیال صفاقی وجود داشته باشد، که همانند قاعدگی نرمال، این تغییر وضع نیازمند فعال شدن ماتریکس متالوپروتئینازها (MMPs) است. ماتریکس متالوپروتئینازها خانواده‌ای از اندوپپتیدازهای وابسته به روی هستند که نقش مهمی در تخریب و تغییر ماتریکس خارج سلولی (ECM) دارند. این‌طور پیشنهاد شده است که شاید افزایش در میزان بیان MMP-2 و MMP-9 (ژلاتینازها)، بافت آندومتری را قادر سازند تا ECM صفاقی و بافت پیوندی زیرین آن را هضم کرده و باعث ایجاد قدرت چسبندگی و تهاجم در بافت آندومتری برای ایجاد بیماری آندومتریوز گردد. مواد و روش‌ها: برای این منظور، میزان بیان MMP-2 و MMP-9 در بافت‌های اکتوپیک و یوتوپیک مربوط به 20 فرد مبتلا به بیماری آندومتریوز که در پژوهشگاه رویان تحت عمل لاپاروسکوپی قرار گرفته بودند و 20 عدد بافت آندومتر مربوط به افراد کنترل انجام شد. cDNA از RNA های استخراج‌شده سنتز گردید و با فن Real time-PCR میزان بیان MMP-2 و MMP-9 سنجیده شد. یافته‌ها: در مطالعه حاضر، افزایش بیان ژن کد کننده MMP-2 در بافت‌های اکتوپیک و یوتوپیک نسبت به افراد کنترل مشاهده گردید، که بررسی‌های آماری انجام‌شده، تفاوت معنی‌داری را در بین گروه‌ها نشان نداد (05/0<P). همچنین، میزان بیان ژن کدکننده MMP-9 در بافت‌های اکتوپیک در مقایسه با بافت‌های کنترل و یوتوپیک افزایش معنی‌داری را نشان داد (014/0=P، 012/0=P). میزان بیان MMP-9 در بافت‌های یوتوپیک نیز در مقایسه با بافت‌های کنترل بیشتر بود که بررسی‌های آماری تفاوت معنی‌داری را نشان نداد (05/0<P). بحث و نتیجه‌گیری: افزایش بیان در MMP-2 و MMP-9 در بافت اکتوپیک بیماران مبتلا به آندومتریوز می‌تواند باعث افزایش قدرت چسبندگی، تهاجم و آنژیوژنز در بافت‌های موردنظر شده و باعث عود و تشدید بیماری آندومتریوز گردد.