بررسی نحوه بروز خستگی در عضله ران بیماران با ضایعه نخاعی استفاده‌کننده از دستگاه‌های بازتوانی تحریک الکتریکی عصبی کاربردی یک مطالعه توصیفی

Abstract

پیش‌زمینه و هدف: در این پژوهش حد بحرانی خستگی عضلانی برای بیماران استفاده‌کننده از دستگاه‌های توان‌بخشی تحریک الکتریکی کاربردی به‌منظور راه رفتن بررسی گردید. این افراد کنترل عضلانی ارادی نداشته و برای راه‌رفتن باید توسط الکتریسیته به‌صورت مصنوعی تحریک‌ شوند و به دلیل دارا نبودن هرگونه حس عضلانی، خستگی به‌موقع تشخیص داده نمی‌شود. با استفاده از این سیستم، با ایمنی بیشتری این کار انجام‌شده و روند آموزشی سرعت ‌می‌یابد. مواد و روش کار: در پژوهش زمان نزدیک شدن به حد بحرانی خستگی عضله ران افراد با ضایعه نخاعی موردبررسی قرارگرفته است، در آزمایشات عملی 16 بیمار پاراپلژیک به تفکیک 11 مرد و 5 زن در بازه سنی 53 -27 سال که دارای آسیب نخاعی در بازه مهره‌ای T4-T12 بودند به‌طور تصادفی انتخاب شدند. سیستمی طراحی شد که عضله ران را تحریک و از نتایج حاصله قبل از رسیدن به حد بحرانی خستگی آن را تشخیص داد. یافته‌ها: با انطباق نمودارهای تحریکات الکتریکی اعمال‌شده به بیماران و نمودار الکترومایوگرام اصلاح‌شده در سیکل‌های تحریک عضله چهارسر، عضله ابتدا با اختلاف شیب بالاتری شروع به فعالیت می‌کند اما باگذشت 8-5 سیکل اختلاف به حداقل خود رسیده و در زمان نزدیک شدن به حد بحرانی خستگی دوباره اختلاف شیب شروع می‌شود، ولتاژ موردنیاز برای تحریک زنان 180 و مردان 225 ولت برای بالا آمدن ساق به‌اندازه 60 درجه بوده است. بحث و نتیجه‌گیری: نتایج آزمایش‌ها پس از رسیدن MVIC عضله چهارسر به 80 درصد بوده و به‌طور متوسط پس از طی 290 سیکل معادل 232 متر طی مسافت رخ‌داده است. همچنین میان استفاده‌ی منظم از دستگاه و تأخیر در زمان بروز خستگی عضله رابطه معنی‌داری به دست آمد (0.001 P<) پس از تکرار آزمایش تمامی افراد طی مدت‌زمان بیشتری [به‌طور متوسط 11 درصد دیرتر] دچار خستگی شده‌اند.