بررسی اثر هیپوتائورین بر لقاح و باروری داخل آزمایشگاهی اووسیت‌های حاصل از موش‌های مبتلا به سندروم تخمدان پلی‌کیستیک تجربی: مطالعه تجربی

Abstract

پیش‌زمینه و هدف: در این مطالعه تجربی، اثر هیپوتائورین بر لقاح و باروری داخل آزمایشگاهی اووسیت‌های حاصل از موش‌های مبتلا به سندروم تخمدان پلی‌کیستیک تجربی طراحی و اجرا شد. مواد و روش کار: در این مطالعه تجربی، از موش‌های NMRI در سنین 6 تا 8 هفته استفاده شد. موش‌ها به دو گروه کنترل و PCOS تقسیم شدند. برای القاء PCOS تجربی، استرادیول والرات 100 میلی‌گرم بر کیلوگرم، به‌صورت داخل صفاقی تزریق شد. سپس برای تخمک‌گذاری ابتدا تزریق با 5/7 واحد PMSG در حجم 1/0 میلی‌لیتر و 48-46 ساعت بعد با تزریق 5/7 واحد hCG در حجم 1/0 میلی‌لیتر انجام شد. سرانجام، کورکومین 1/0، 1 و 10 میکرومولار به محیط کشت اووسیت‌های گروه PCOS اضافه شد و میزان رشد و توسعه جنینی در گروه‌های مختلف موردبررسی قرار گرفت (P<0/05). یافته‌ها: اکثر رویان‌های متوقف‌شده دارای درصد بالایی از لیز و فراگمانتاسیون بوده و رویان‌های متوقف شده جزو تیپ I و II بودند. افزودن هیپوتائورین باعث کاهش میزان لیز و فراگمانتاسیون و کاهش درصد رویان‌های متوقف شده گردید. رویان‌های کم‌تر متوقف شده جزو تیپ III بودند (P<0/05). این بررسی نشان داد که µM 1 هیپوتائورین باعث افزایش درصد لقاح و µM 10 هیپوتائورین باعث افزایش درصد رویان‌های دوسلولی و هم‌چنین درصد بلاستوسیت‌ها را بیش‌تر افزایش داده‌اند (P<0/05). بحث و نتیجه‌گیری: نتایج نشان داد، افزودن غلظت‌های معین هیپوتائورین به‌عنوان ماده آنتی‌اکسیدانی، باعث بهبود و افزایش درصد لقاح و افزایش درصد رویان‌های دوسلولی می‌شود. هم‌چنین در افزایش درصد بلاستوسیست‌ها نیز می‌تواند مفید واقع شود.