تأثیر بینائی بر تعادل ایستگاهی افراد مبتلا به قطع عضو زیر زانو

Abstract

پیش‌زمینه و هدف: تعادل انسان از طریق قسمت‌های مختلف سیستم‌های نوروماسکولار، بینائی و وستیبولار کنترل می‌شود و به یکپارچگی اطلاعات ورودی از بینائی، وستیبولار و سیستم‌های حس عمقی بستگی دارد. افراد مبتلا به قطع عضو زیر زانو استراتژی کنترلی مچ را ازدست‌داده و مکانورسپتورها و ورودی‌های حسی از مچ و سطح کف پای خود ندارند و باید از مکانیزم‌های دیگر جهت بهبود تعادل ایستگاهی خود استفاده کنند. اطلاعات کافی در منابع راجع به تعادل افراد آمپوته‌ی زیر زانو وجود ندارد. به‌علاوه به‌طور واضح مشخص نشده است که آمپوته‌ها جهت جبران ورودی‌های حسی ازدست‌رفته به چه میزان به بینائی خود وابسته هستند. بنابراین هدف از این مطالعه ارزیابی تعادل آمپوته‌های زیر زانو و همچنین تشخیص تأثیر بینائی بر تعادل است.مواد و روش کار: 2 گروه از افراد نرمال و آمپوته (20 فرد آمپوته و 20 فرد نرمال) در این مطالعه شرکت کردند. استابیلیتی افراد از طریق صفحه‌ی نیروی کیستلر مورد ارزیابی قرار گرفت. تفاوت بین تعادل نمونه‌ها از طریق آزمون آماری two sample t-test ارزیابی شد.یافته‌ها: میانگین جابجایی مرکز فشار در افراد آمپوته در صفحه‌ی قدامی خلفی و داخلی خارجی به ترتیب برابر با 8/7±71/23 و 3/5±49/13 میلی‌متر بود و در مقایسه با 76/9±21/24 میلی‌متر و 06/8 ±55/14 برای افراد نرمال، تفاوت معنی‌داری مابین سرعت نوسان مرکز فشار در صفحه‌ی قدامی خلفی و داخلی خارجی بین افراد نرمال و آمپوته وجود نداشت (P >0.05). به‌علاوه تفاوتی بین پارامترهای تعادل در 2 حالت چشم باز و چشم بسته وجود نداشت.نتیجه‌گیری: تفاوتی بین تعادل آمپوته‌ها و افراد نرمال وجود ندارد. می‌توان نتیجه گرفت اگرچه آمپوته‌ها استراتژی کنترلی مچ و همچنین ورودی‌های حسی از مچ و پا را ازدست‌داده‌اند آن‌ها می‌توانند تعادل خود را از طریق مکانیزم‌های دیگر شبیه مکانیزم‌های داخلی و اطلاعات دریافتی از سطح پوست مرتبط با سوکت و همچنین مکانیزم‌های خارجی شبیه الایمنت قطعات پروتز افزایش دهند. تعادل آمپوته‌ها در حین ایستادن آرام در حالت چشم باز مشابه حالت چشم بسته است. این نشان می‌دهد آمپوته‌ها جهت بازگرداندن تعادل به بینائی وابسته نیستند.