تأثیر تمرین هوازی در خشکی، آب معمولی و آب گرم بر تغییرپذیری ضربان قلب دوره ریکاوری در مردان جوان سالم

Abstract

پیش‌زمینه و هدف: هدف از پژوهش حاضر، بررسی تأثیر تمرین هوازی در خشکی، آب معمولی و گرم بر تغییرپذیری ضربان قلب دوره ریکاوری در مردان جوان سالم می­باشد. مواد و روش‌ کار: آزمودنی­های این پژوهش، به صورت تصادفی در چهار گروه( کنترل، تمرین هوازی در خشکی، آب معمولی و گرم) تقسیم و به مدت 20 روز متوالی تمرینات هوازی را اجرا نمودند. تغییرپذیری ضربان قلب در سه دوره پیش­آزمون، دوره ریکاوری پس از اولین جلسه تمرین و دوره پس­آزمون اندازه­گیری گردید. برای تجزیه و تحلیل داده­ها، از تحلیل واریانس یک راهه و تحلیل واریانس در اندازه­های تکراری، آزمون تعقیبی بونفرونی و اندازه تأثیر استفاده شد یافته‌ها: تمرین هوازی در محیط خشکی سبب تغییر معنی­دار در امواج با فرکانس پایین، بالا و نسبت امواج با فرکانس پایین به بالا هم در دوره ریکاوری و هم در دوره پس از تمرین می­گردد (001/0≥p). تمرین هوازی در محیط آب با دمای معمولی و گرم سبب تغییر غیرمعنی­دار(05/0<p) در امواج با فرکانس پایین هم در دوره ریکاوری و هم پس از تمرین، تغییر معنی­دار در امواج با فرکانس بالا و نسبت امواج با فرکانس پایین به امواج با فرکانس بالا در دوره ریکاوری(001/0≥p) و تغییر غیرمعنی­دار در امواج با فرکانس بالا و نسبت امواج با فرکانس پایین به امواج با فرکانس بالا در دوره پس از تمرین(05/0<p) می­گردند. بحث و نتیجه‌گیری: در دوره ریکاوری محیط تمرین هوازی سبب تغییراتی در غلبه سیستم سمپاتیک می­گردد، ولی سیستم پاراسمپاتیک از محیط تمرین هوازی تأثیر نمی­پذیرد. همچنین پس از دوره تمرین هوازی کوتاه مدت محیط تمرین سبب تغییراتی در غلبه سیستم سمپاتیک و پاراسمپاتیک می­گردد.