مقایسه درمان تحریک شناختی و روش مونتسوری مبتنی بر دمانس، بر کارکردهای شناختی مبتلایان به بیماری آلزایمر

Abstract

پیش‌زمینه و هدف: آلزایمر، شایع‌ترین نوع دمانس، یک اختلال دژنراتیو مزمن و پیش‌رونده عصبی است که بر کارکردهای شناختی فرد اثر می‌گذارد. این پژوهش باهدف بررسی و مقایسه اثربخشی درمان تحریک شناختی و روش مونتسوری مبتنی بر دمانس در کارکردهای شناختی افراد مبتلا به آلزایمر اجرا گردید. مواد و روش‌ کار: طرح پژوهش، نیمه آزمایشی از نوع پیش‌آزمون- پس‌آزمون با گروه کنترل بود. تعداد 34 نفر از مبتلایان به بیماری آلزایمر به‌صورت نمونه‌گیری در دسترس انتخاب شدند و به‌طور تصادفی در گروه آزمایش یک (روش مداخله: درمان تحریک شناختی)، گروه آزمایش دو (روش مداخله: مونتسوری مبتنی بر دمانس) و گروه کنترل قرار گرفتند. ابزار سنجش پرسشنامه آزمون کوتاه وضعیت ذهنی، درجه‌بندی بالینی زوال عقل و ارزیابی شناختی کوتاه بود. داده‌ها توسط آزمون آماری تحلیل کوواریانس چند متغیری و در نرم‌افزار آماری SPSS 24 مورد تجزیه‌و‌تحلیل قرار گرفتند. یافته‌ها: نتایج تحلیل کوواریانس چند متغیری نشان داد که بین دو گروه درمان تحریک شناختی و روش مونتسوری مبتنی بر دمانس ازنظر نمرات آزمون کوتاه وضعیت ذهنی، درجه‌بندی بالینی زوال عقل و ارزیابی شناختی کوتاه، تفاوت معنی‌دار وجود دارد. برآورد اثرات بین آزمودنی‌ها بر روی نمرات آزمون‌ها، نشان‌دهنده اثربخشی بیشتر درمان تحریک شناختی بود. بحث و نتیجه‌گیری: هرچند درمان تحریک شناختی نسبت به روش مونتسوری مبتنی بر دمانس اثربخشی بیشتری را نشان داد ولی‌ هر دو روش می‌توانند به‌عنوان مداخله‌های غیر دارویی مؤثر، جهت بهبود وضعیت شناختی مبتلایان به آلزایمر بکار گرفته شوند.