مقایسه نتایج درمان با آتروپین سولفات و پیلورومیوتومی در شیرخواران مبتلا به استنوز هیپرتروفیک پیلور

Abstract

پیش زمینه و هدف: در تنگی هیپرتروفیک پیلور عضلات هیپرتروفیه ناحیه پیلور باعث انسداد نسبی خروجی معده می‌شود. درمان استاندارد آن پیلورومیوتومی است ولی گزارشاتی از موفقیت درمان با آتروپین وجود دارد. هدف ما مقایسه نتایج درمان طبی و جراحی بود. مواد و روش کار: در این کارآزمایی بالینی در بیمارستان‌های امام خمینی ارومیه و نمازی شیراز، شیرخواران مبتلا به تنگی هیپرتروفیک پیلور بعد از اخذ رضایت کتبی از والدین تحت درمان با آتروپین وریدی (01/0 میلی گرم به ازاء هر کیلوگرم وزن بدن هر سه ساعت) و سپس خوراکی قرار گرفتند و نتایج درمانی با شیرخوارانی که پیلورومیوتومی شده بودند مقایسه شد. از نرم افزار SPSSV16 برای مقایسه متغیرهای کمی از آزمون t-test و متغیرهای کیفی از chi2 استفاده شد و 05/0P< معنی‌دار در نظر گرفته شد.یافته‌ها: در مجموع 26 شیرخوار مبتلا به استنوز هیپرتروفیک پیلور (11 نفر در ارومیه و 15 نفر در شیراز) تحت درمان با آتروپین وریدی قرار گرفتند که سه نفر به دلیل ناهنجاری‌های همراه از مطالعه خارج شدند از 23 بیمار (18 پسر و 5 دختر) استفراغ در 19 بیمار (6/82%) با درمان آتروپین وریدی (میانگین 6/4 روز) و سپس خوراکی قطع شد. آتروپین در 4/94درصد پسرها و 40درصد دخترها موثر بود. مدت زمان لازم برای قطع استفراغ بعد از شروع آتروپین طولانی‌تر از عمل جراحی بود (01/0=P) ولی هزینه بستری برای گروه جراحی بیشتر بود. (02/0=P) مدت بستری در گروه جراحی اندکی کم‌تر از گروه آتروپین بود ولی اختلاف معنی داری بین دو گروه وجود نداشت. (P=0.42) نتیجه‌گیری: در این مطالعه آتروپین در اکثر شیرخواران مبتلا به تنگی هیپرتوفیک پیلور موثر بود.