اثر تزریق مزمن مرفین در دوره نوزادی بر تشنج حاصل از پنتیلن تترازول در دوره قبل از بلوغ موش‌های صحرایی

Abstract

پیش زمینه و هدف: تجویز مکرر مرفین باعث افزایش مزمن فعالیت حرکتی، خصوصیات انگیزشی و دیگر پاسخ‌های ناشی از دریافت این قبیل داروها می‌شود. اثرات مرفین بر تشنج به صورت وابسته به دوز گزارش شده است. هدف مطالعه حاضر بررسی اثر تزریق مزمن مرفین بر تشنج ناشی از پنتیلن تترازول (PTZ) در موش‌های صحرایی بود.مواد و روش کار: نوزادان موش صحرایی (40 سر) به طور تصادفی انتخاب و به دو گروه تقسیم شدند. در سن ۸- ۱۴ روزه نیمی از حیوانات مرفین و نیمی دیگر سالین دریافت کردند. سپس موش‌ها در روز ۲۵ و یا ۳۲ بعد از تولد با تزریق پنتیلن تترازول (mg/kg٦۰) به صورت داخل صفاقی از نظر بروز رفتارهای تشنجی مورد مطالعه قرار گرفتند.یافته‌ها: تعداد پاک کردن پوزه در گروه‌های مرفینی نسبت به گروه‌های سالینی کم شد (P<0.05). مدت زمان پاک کردن پوزه در موش‌های 32 روزه مرفینی نسبت به گروه سالین کاهش یافت (P<0.01). زمان تأخیری در باز شدن پای عقب بعد از تزریق پنتیلن تترازول در موش‌های 25 روزه مرفینی نسبت به موش‌های سالینی کاهش پیدا کرد ولی در موش‌های 32 روزه این اثر افزایش یافت (p<0.05). احتمال وقوع تشنج تونیک-کلونیک در موش‌های 25 روزه مرفینی نسبت به گروه سالین 4/2 برابر افزایش یافت در حالی که این اثر در موش‌های 32 روزه برعکس بود. نتیجه گیری: تماس مزمن با مرفین در دوره نوزادی باعث تغییرات وابسته به سن در استعداد به تشنج می‌شود. احتمالاً تغییر در تکامل سیستم‌های مغزی نظیر گلوتامات (در اثر مواجهه با مرفین) مبنای این نتایج باشد.