اثرات حفاظتی دو شیوه تمرین ورزشی همراه با مکمل آستاگزانتین برآپوپتوز بافت قلبی در موش صحرایی نردیابتی نوع 2: مطالعه مداخله‌ای و تجربی

Abstract

پیش‌زمینه و هدف: عوارض مزمن بیماری دیابت دامنه گسترده‌ای داشته و تقریباً همه بافت‌های بدن را شامل می‌شود. آپوپتوز یکی از عوارض قلبی برجسته افراد دیابتی می‌باشد. مطالعه حاضر باهدف بررسی تأثیر تمرینات هوازی و اینتروال همراه با مکمل آستاگزانتین بر آپوپتوز بافت قلبی در رت‌های دیابتی نوع 2 بود. مواد و روش‌ کار: از 35 سر موش صحرایی نر نژاد ویستار با میانگین وزنی 55/15±46/197 گرم استفاده شد که موش‌ها پس از القای دیابت به‌طور تصادفی در 7 گروه شامل دیابتی کنترل، دیابتی شم، دیابت+ تمرین هوازی+ مکمل، دیابت + تمرین اینترول+ مکمل، دیابت+اینتروال، دیابت+ هوازی، دیابت+ مکمل قرار گرفتند. جهت القای دیابت نوع 2 از تزریق نیکوتین آمید و استرپتوزوتوسین استفاده شد. تمرینات اینتروال به مدت 8 هفته با 5 جلسه در هفته با شدت 80 درصد vo2max و تمرینات هوازی با شدت حدود 65 تا 75 درصد Vo2max به‌صورت دویدن روی تردمیل اجرا شد. بیان ژن bax و bcl2 با تکنیک RealTime-PCR و آنالیز داده‌ها با آزمون آنالیز واریانس یک‌راهه انجام شد. یافته‌ها: بیان ژن Bcl2 و Bax در هر دو گروه ترکیبی هوازی مکمل و اینتروال مکمل تفاوت معنی‌داری نسبت به گروه کنترل داشت (05/0>P). علاوه بر این تفاوت معنی‌داری در بیان ژن Bcl2 و Bax در گروه ترکیبی هوازی مکمل در مقایسه با گروه مکمل مشاهده شد (05/0>P) بااین‌وجود اختلاف معنی‌داری در بیان ژن bcl2 و Bax در گروه ترکیبی اینتروال مکمل در مقایسه با گروه مکمل مشاهده نشد (05/0<P). بحث و نتیجه‌گیری: ترکیب هردو مداخله تمرینی با مکمل به‌ویژه ترکیب تمرین هوازی مکمل با بیان مضاعف شاخص آنتی‌آپوپتوزی bcl2 و کاهش شاخص آپوپتوزی bax می‌تواند به‌عنوان راهکار درمانی جهت پیشگیری از روند صعودی آپوپتوز در بافت قلبی رت‌های دیابتی باشد.