ارزیابی نتایج درمان کتو اسیدوز دیابتی در بیمارستان کودکان تبریز از سال ۱۳۸۳ تا ۱۳۹۳

Abstract

پیش‌زمینه و هدف: کتو اسیدوز دیابتی (DKA) عارضه تهدید کننده حیات ناشی از دیابت شیرین است که با شیوع بیشتری در کودکان مبتلا به دیابت نوع 1 رخ می‌دهد، درمان DKA نیازمند اصلاح مناسب مایعات و الکترولیت‌ها، انفوزیون وریدی انسولین و پایش منظم پارامترهای بالینی و آزمایشگاهی است. هدف از این مطالعه ارزیابی روند اصلاح مایعات، اسیدوز و اختلالات الکترولیتی و بروز عوارض در طی درمان کتواسیدوز دیابتی بوده است. مواد و روش‌ کار: این مطالعه به‌صورت گذشته‌نگر بر روی کلیه بیمارانی که با تشخیص کتواسیدوز دیابتی در سال‌های 1383 لغایت 1393 در بیمارستان کودکان تبریز بستری شدند انجام گردید. داده‌های لازم بر اساس اطلاعات موجود در پرونده بیماران جمع‌آوری و شامل سن، جنسیت، یافته‌های آزمایشگاهی و بالینی می‌شد. داده‌های به‌دست آمده توسط نرم‌افزار IBM® SPSS® release 16.0.0 مورد تحلیل و آنالیز قرار گرفت. یافته‌ها: از 262 بیمار موردمطالعه، 8/52 درصد بیماران دختر و 1/47 درصد بیماران پسر بودند. میانگین سنی بیماران موردبررسی 7/3+01/7 سال بود و 8/43 درصد بیماران سن کم‌تر از پنج سال داشتند. طی مدت درمان میانگین کاهش قند خون و پتاسیم به ترتیب mg/Dl70±2/171 و meq/L71/0 بود و در 39 مورد از بیماران هیپوکالمی دیده شد. میانگین افزایش سدیم و بیکربنات به ترتیب 1/1± 4/2 و 5/2± 27/7 میلی اکی والان در لیتر بود. میانگین مدت‌زمان خروج از DKA، 2/6±7/14 ساعت بود. در این مطالعه مرگ بر اثر DKA وجود نداشت و در 4 مورد از بیماران (53/1درصد) آدم مغزی دیده شد. بحث و نتیجه‌گیری: فراوانی DKA در کودکان با سن کم‌تر بیش‌تر بود. هایپوکالمی شایع‌ترین اختلال الکترولیتی بود و ریسک فاکتور خاصی در بیمارانی که دچار آدم مغزی بودند دیده نشد. درنهایت اینکه، فراوانی بیشتر DKA در سنین پایین‌تر همراه با عوارض ناشی از آن نشان می‌دهد که پیشگیری از کتواسیدوز دیابتی باید جدی تلقی شود.