مقایسه محلول رینگر و رینگر لاکتات به عنوان محلول اولیه گردش خون برون پیکری از نظر ایجاد اسیدوز متابولیک در بیماران کاندید عمل جراحی پیوند عروق کرونر

Abstract

پیش زمینه و هدف: بروز اسیدوز متابولیک در حین کاردیوپولمونری بای پس در طی عمل جراحی پیوند عروق کرونر می‌تواند منجر به عوارض مختلفی شده و اثر سوء بر نتایج عمل داشته باشد. نوع محلول پرایم مورد استفاده نیز می‌تواند در این خصوص موثر باشد. به همین دلیل بر آن شدیم تا تأثیر دو محلول رینگرو رینگرلاکتات را بر روی تغییرات اسید و باز در بیماران تحت عمل جراحی پیوند عروق کرونر مورد ارزیابی قرار دهیم. مواد و روش کار: د ر یک مطالعه مقطعی تصادفی دوسوکور در بیمارستان سیدالشهدا ارومیه، 50 بیمار در دو گروه رینگر و رینگر لاکتات به عنوان محلول اولیه پمپ قلبی - ریوی، مورد بررسی قرار گرفتند. مقادیر لاکتات، فشار دی اکسید کربن، بیکربنات، pH و کلر در دو گروه در سه زمان مختلف یعنی پس از بیهوشی بیمار t1) ) پ نج دقیقه پس از بای پس (t2) و در هنگام گرم کردن مجدد بیمار در انتهای بای پس (t3) ا ندازه گیری و داده‌ها آنالیز شدند. یافته‌ها: کاهش مقادیر pH در هر دو گروه مشاهده شد و اختلاف بین آن‌ها در زمان t2) ) معنی‌دار بود (05/0±38/7 در گروه رینگر در مقایسه با 05/0 ±41/7 در گروه رینگر لاکتات p =0.02 ). همچنین اختلاف معنی‌داری در سطوح لاکتات ( mmol/L 9/0±44/2 در گروه رینگر در مقایسه با mmol/L 4/0±2/3 در گروه رینگر لاکتات p=0.02 ) و کلراید ( mEq/L 08/3±6/116 در گروه رینگر در مقایسه به mEq/L 97/3±4/113 در گروه رینگر لاکتات p =0.002 ) دو گروه وجود داشت. بحث و نتیجه گیری: یافته‌های ما نشان داد که محلول رینگر لاکتات در مقایسه با رینگر تغییرات اسید- باز کم‌تری در عمل جراحی پیوند عروق کرونر تحت کاردیوپولمونری بای پس ایجاد می‌کند.