بهبودی کامل سینوویال سارکوما به دنبال کمورادیوتراپی نئوادجوانت

Abstract

سینوویال سارکوما سارکوم نادر اما شناخته شده بافت نرم است که تمایز اپیتلیالی دارد و 5 الی 10 درصد تومورهای بافت نرم را تشکیل می‌دهد. جراحی به صورت رزکسیون رادیکال اساس درمان در پیشگیری ازعود موضعی می با شد که حداکثر زنده ماندن 5 ساله 40درصد بوده است. در بررسی‌های اخیر میزان بالای زنده ماندن بعد شیمی درمانی و حساسیت زیاد به ایفوفوسفامید گزارش شده است.

بیمار گزارش شده آقای 31 ساله‌ای است که با شکایت درد شانه راست و احساس توده از شش ماه قبل مراجعه کرده بود. بیوپسی انسزیونال اولیه حاکی از سارکوم سینوویال با تمایز کم و بدون درگیری لنفاوی بود (شکل 1). به خاطر مجاورات عروقی و عصبی تومور، ابتدا بیمار به اونکولوژیست معرفی و به مدت سه هفته طی شش دوره تحت درمان باآدریامایسین، ایفوفوسفوماید و مسنا قرار گرفت.

پس از مراجعه بیمار تحت جراحی با حاشیه مطمئن قرار گرفته، محل آن با فلپ چرخشی جدار قفسه سینه و شکم پوشانیده شد. گزارش پاتولوژی جدید حاکی از وجود نکروز بدون هیچ نشانه‌ای از سلول‌های سرطانی بود (شکل 2). بعد از عمل بیمار ادامه درمان را به صورت رادیوتراپی، شیمی درمانی با دوکسی روبیسین، ایفوفوسفامید و مسنا دریافت کرد.

سینوویال سارکوما سارکوم نادر اما شناخته شده بافت نرم است که به باور آمبل با تشخیص به موقع و جراحی وسیع پیش آگهی آن مطلوب‌تر می‌شود و سیالابا به این موارد، وجود ضایعات کوچک‌تر، عدم متاستازو پاتولوژی درجه پایین را می‌افزاید.

مندز بحث می‌کند که رزکسیون کامل جراحی لازم است و رادیوتراپی فقط در موارد مشکوک حاشیه عمل کاربرد دارد و شیمی درمانی به عنوان درمان کمکی نقش واضحی ندارد، هرچند خودش به خاطر پیش آگهی ضعیف عود موضعی، از آن استفاده کرده است.

متا آنالیز منتشر شده در سال 1997، نقش کمکی شیمی درمانی در سینوویال سارکوما را نشان داد که زنده ماندن عاری از بیماری و کنترل موضعی بهتر شده بود. بر اساس داده‌های موجود، شیمی درمانی نئوادجوانت می‌تواند جراح را آماده عمل توده‌های غیر قابل عمل کند. در این بیمار هم که به علت وجود توده بزرگ در محل نامناسب ،امکان آمپوتاسیون عضو وجود داشت، با شیمی درمانی نئوادجوانت جراحی کامل مقدور شد، اما نکته قابل توجه این بود که در پاتولوژی آخر اثری از سلول‌های سرطانی نبود و در واقع این نمونه درمان کامل سارکوم سینوویال بود.