تغییرات فاکتورهای فیبرینولیز زنان یائسه دارای اضافه وزن و چاق در پاسخ به تمرین هوازی

Abstract

پیش‌زمینه و هدف: چاقی و یائسگی هر دو خطر ابتلا به بیماری‌های قلبی عروقی را افزایش می‌دهند که با افت ظرفیت فیبرینولیز همراه‌ است. تمرین هوازی با کاهش خطر بیماری‌های قلبی عروقی همراه است، بااین‌حال نقش تمرین هوازی بر tPA و PAI-1 به‌عنوان تنظیم‌کننده‌های اصلی سیستم فیبرینولیز در زنان یائسه چاق درک نشده است. بنابراین، هدف از پژوهش حاضر بررسی تأثیر تمرین هوازی بر فاکتورهای فیبرینولیز در زنان یائسه داری اضافه‌وزن و چاق می‌باشد. مواد و روش‌ کار: 24 نفر زن یائسه دارای اضافه‌وزن و چاق (دارای میانگین و انحراف استاندارد سن 02/5±61/53، وزن 74/7±95/74 و BMI 43/3±56/30) به‌طور تصادفی به دو گروه تمرین هوازی (12 نفر) و کنترل (12) تقسیم شدند. گروه تمرین هوازی به مدت هشت هفته و سه جلسه در هر هفته با شدت 60-75 درصد حداکثر ضربان قلب ذخیره و مدت 30-60 دقیقه تمرین کرد. در حالت پایه و 48 ساعت پس از آخرین جلسه تمرینی نمونه‌های خون جمع‌آوری و سطوح پلاسمایی tPA و PAI-1 به روش الایزا اندازه‌گیری شد. از آزمون‌های t مستقل و همبسته برای تحلیل داده‌ها استفاده و سطح معنی­داری 05/0 در نظر گرفته­ شد. یافته‌ها: تحلیل داده­ها نشان داد، تمرین هوازی باعث کاهش معنی‌دار سطوح پلاسمایی PAI-1 شد (05/0P≤)، درحالی‌که تأثیر بر tPA نداشت (05/0P>). همچنین، تمرین هوازی باعث کاهش ‌تری‌گلیسرید، LDL و افزایش HDL شد (05/0P≤)، اما تأثیری بر کلسترول تام نداشت (05/0P>). بحث و نتیجه‌گیری: تمرین هوازی با شدت متوسط نقش مؤثری در کاهش PAI-1 و بهبود نیم‌رخ لیپیدی در زنان یائسه دارای اضافه‌وزن و چاق ایفا می‌کند، بااین‌حال به نظر می‌رسد تغییرات tPA پلاسمایی را تحت تأثیر قرار نمی‌دهد.