مقایسه اثربخشی درمان پردازش مجدد هولوگرافیک و رفتاردرمانی دیالکتیکی بر کنترل عواطف و سازگاری اجتماعی بیماران افسرده اقدام کننده به خودکشی

Abstract

پیش‌زمینه و هدف: افسردگی بزرگ‌ترین اختلال روانی قرن حاضر است، که به‌عنوان سرماخوردگی روان‌پزشکی شناخته می‌شود و مهم‌ترین عامل مستعدساز اقدام به خودکشی است. بنابراین این پژوهش باهدف مقایسه اثربخشی درمان پردازش مجدد هولوگرافیک و رفتاردرمانی دیالکتیکی بر کنترل عواطف و سازگاری اجتماعی بیماران افسرده اقدام کننده به خودکشی انجام گرفت. مواد و روش‌ کار: روش پژوهش حاضر آزمایشی و از نوع پیش‌آزمون- پس‌آزمون با گروه کنترل می‌باشد. جامعه آماری این پژوهش شامل کلیه بیماران افسرده اقدام کننده به خودکشی شهر ایلام در سال 1397 بودند. که با روش نمونه‌گیری تصادفی ساده، نهایتاً 45 نفر به‌عنوان اعضاء نمونه انتخاب شدند و به‌صورت کاملاً تصادفی در سه گروه درمان پردازش مجدد هولوگرافیک، گروه رفتاردرمانی دیالکتیکی و گروه کنترل گمارده شدند. ابزار پژوهش شامل مقیاس کنترل عواطف (ویلیامز و چمبلز)، پرسشنامه سازگاری (بل)، پکیج درمان پردازش مجدد هولوگرافیک (کاتز) و پکیج رفتاردرمانی دیالکتیکی (لینهان) بودند. یافته‌ها: نتایج آزمون تحلیل کواریانس چند متغیری نشان داد که بین کنترل عواطف و سازگاری اجتماعی در گروه‌های آزمایشی (گروه پردازش مجدد هولوگرافیک و رفتاردرمانی دیالکتیکی) و گروه کنترل تفاوت معنی‌داری به لحاظ آماری مشاهده می‌شود (141/132 F=، 000/0P<). همچنین نتایج آزمون بونفرونی نشان داد که گروه درمان پردازش مجدد هولوگرافیک نسبت به گروه رفتاردرمانی دیالکتیکی میزان سازگاری اجتماعی بیماران افسرده اقدام کننده به خودکشی را بیشتر افزایش داده است (000/0P<). ولی در میزان کنترل عواطف بین دو گروه آزمایشی تفاوت معنی‌داری مشاهده نشد (534/0P>). بحث و نتیجه‌گیری: طبق نتایج این پژوهش هر دو درمان پردازش مجدد هولوگرافیک و رفتاردرمانی دیالکتیکی نسبت به گروه کنترل، موجب افزایش کنترل عواطف و سازگاری اجتماعی در بیماران افسرده اقدام کننده به خودکشی می‌شوند. همچنین درمان پردازش مجدد هولوگرافیک میزان سازگاری اجتماعی را بیشتر افزایش داده است. درنهایت، هر دو درمان می‌توانند برای درمان اختلالات طیف افسردگی و مداخله در شرایط بحرانی نظیر اقدام به خودکشی سودمند و کارآمد باشند.