مقایسه دو روش بازیابی حس پیکری و عملکرد حرکتی اندام فوقانی فلج شده پس از سکته مغزی

Abstract

پیش‌زمینه و هدف: اختلالات کارکرد حرکتی و حس پیکری بعد از سکته رایج است. هدف این پژوهش بررسی تأثیر ترکیب تمرینات استاندارد توان‌بخشی با تمرینات محرک حس پیکری، بر روی کارکرد حرکتی اندام فوقانی است و اثر این روش با تمرینات استاندارد توان‌بخشی مورد مقایسه قرار می‌گیرد. مواد و روش‌ کار: آزمودنی‌ها از بین افراد مبتلابه فلج نیمه‌ی بدن به دنبال سکته مغزی در مرحله بعد حاد، و از هردو جنس، انتخاب (زاهدان-1395) و به‌طور تصادفی در دو گروه تمرینات استاندارد (گروه اول = 17 نفر، سن = 5/8 ± 9/ 58 سال) و تمرینات ترکیبی استاندارد توأم با تمرینات حس پیکری (گروه دوم = 17 نفر، سن = 8/7 ± 6/64 سال) قرار گرفتند. ارزیابی آن‌ها با روش‌های معاینه‌ی عصب‌شناختی، آزمون دومرحله‌ای کارکرد حس پیکری، آزمون دومرحله‌ای عملکرد حرکتی و ارزیابی فعالیت‌های روزمره زندگی انجام شد. یافته‌ها: نتایج نشان می‌دهد که پیش از درمان، نقص عملکرد حسی- تنی در بیشتر از ۵۰ درصد بیماران هر دو گروه رخ داده است و تفاوت معنی‌داری در مقادیر پایه وجود نداشت (05/0P >). بهبود عملکرد حس پیکری به‌ویژه در حس لامسه به دنبال تمرینات توان‌بخشی حس پیکری، مشاهده شد (05/0P <). بحث و نتیجه‌گیری: افزودن تمرینات حس پیکری منجر به بهبود قابل‌توجه حس لامسه و ارتقاء توانایی تشخیص انواع سطوح می‌گردد و با تغییرات حرکتی ارتباطی ندارد. بهبودی عملکرد حرکتی در گروه توان‌بخشی استاندارد معنی‌دار بود. با استفاده از این یافته‌ها، دانش ما بهبود می‌یابد و از ناتوانی در آینده پیشگیری می‌شود.